Sygn. akt V KK 59/21

POSTANOWIENIE

Dnia 16 kwietnia 2021 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Małgorzata Wąsek-Wiaderek

w sprawie M. W.,

skazanego za czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i in.,

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 16 kwietnia 2021 r.,

wniosku obrońcy skazanego o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 1 października 2020 r., sygn. akt II AKa (…), zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 29 sierpnia 2019 r., sygn. akt III K (…),

na podstawie art. 532 § 1 k.p.k. a contrario,

p o s t a n o w i ł

nie uwzględnić wniosku

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 sierpnia 2019 r., sygn. akt III K (…), Sąd Okręgowy w W. uznał M. W. winnym popełnienia czynu z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za który wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz czynu z art. 263 § 2 k.k., za który wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I i pkt II). Sąd Okręgowy połączył orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył karę łączną roku pozbawiania wolności (pkt III).

Wyrokiem z dnia 1 października 2020 r., sygn. akt II AKa (…), Sąd Apelacyjny w (…), po rozpoznaniu apelacji m.in. prokuratora i obrońcy M. W., zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzoną przez Sąd I instancji za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę pozbawienia wolności podwyższył do roku i 6 miesięcy pozbawiania wolności, stwierdzając, iż utraciło moc orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie III części rozstrzygającej wyroku (pkt Ib).

W pkt III wyroku Sąd Apelacyjny orzekł wobec M. W. karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której, na podstawie art. 63 §1 k.k., zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Wyrok Sądu odwoławczego został zaskarżony kasacją obrońcy skazanego, w której sformułowano także wniosek o wstrzymanie wykonania kary pozbawienia wolności. Obrońca wskazał, że „natychmiastowe wykonane kary może pociągnąć dla skazanego nieodwracalne skutki. Nie bez znaczenia pozostaje także długość okresu zaliczonego faktycznego pozbawienia wolności. Trwający okres pandemii także nie jest czasem sprzyjającym do izolacji penitencjarnej w czasie, kiedy zachodzi konieczność zabezpieczenia bieżących potrzeb rodziny.”

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Co prawda z samej treść art. 532 § 1 k.p.k. nie wynikają przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonego kasacją wyroku, jednak w orzecznictwie słusznie przyjmuje się, że Sąd Najwyższy może skorzystać z tej instytucji wyłącznie w wyjątkowych przypadkach. Za podjęciem takiej decyzji muszą przemawiać: bardzo wysokie prawdopodobieństwo uwzględnienia kasacji, nietrafność merytoryczna wyroku oraz ustalenie, że wykonanie kary przed rozpoznaniem kasacji spowodowałoby dla skazanego wyjątkowo dolegliwe i w zasadzie nieodwracalne skutki (por. m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 września 1998 r., II KKN 178/98; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 września 1998 r., II KKN 262/98; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2018 r., II KK 184/18). Trzeba bowiem mieć na względzie, że regułą jest wykonalność prawomocnego wyroku (art. 9 § 2 k.k.w.), zaś wstrzymanie jego wykonania – wyjątkiem.

Podkreślenia wymaga, że nie są podstawą do wstrzymania wykonania prawomocnego wyroku okoliczności, które stanowią zwyczajne, typowe dolegliwości związane z odbywaniem kary pozbawienia wolności, te bowiem mogą być podstawą odroczenia wykonania kary albo uzyskania przerwy w jej odbywaniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2012 r., II KK 184/12).

Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że nie zachodzą w tej sprawie wystarczające podstawy do zastosowania nadzwyczajnej instytucji przewidzianej w art. 532 § 1 k.p.k. Dodać należy, że decyzja w tym względzie nie przesądza ostatecznego rozstrzygnięcia kwestii zasadności kasacji obrońcy skazanego M. W. od prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)

W tym stanie rzeczy należało orzec jak w części dyspozytywnej niniejszego postanowienia.