Sygn. akt I CSK 2991/22

POSTANOWIENIE

Dnia 24 maja 2022 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Mariusz Załucki

w sprawie z wniosku Dyrektora Zakładu Karnego w S.
‎z udziałem K. F. i Prokuratora Prokuratury Regionalnej w […]
‎o uznanie za osobę stwarzającą zagrożenie,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 24 maja 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej uczestnika postępowania Prokuratora Prokuratury Regionalnej w […]

od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] I Wydział Cywilny
‎z dnia 29 listopada 2021 r., sygn. akt I ACa […],

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Regionalnej w Ł. wniósł skargę kasacyjną od postanowienia Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 29 listopada 2021 r., którym częściowo odrzucono, częściowo zaś oddalono apelację prokuratora od postanowienia Sądu Okręgowego w S. z dnia 4 sierpnia 2021 r., mocą którego uznano uczestnika postępowania K. F. za osobę stwarzającą zagrożenie i orzeczono o zastosowaniu wobec niego nadzoru prewencyjnego.

Sąd Najwyższy zważył:

Skarżący oparł skargę na przesłance wskazanej w art. 398⁹ § 1 pkt 1 k.p.c., podnosząc, że w sprawie występuje istotne zagadnienia prawne, czy  w postępowaniu sądowym prowadzonym w trybie ustawy z dnia 22 listopada 2013 roku o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób, ostateczną opinię co do rodzaju i stopnia zaburzeń psychicznych oraz prawdopodobieństwa popełnienia przez uczestnika postępowania, który został poddany obserwacji w zakładzie psychiatrycznym, czynu zabronionego z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności seksualnej, zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 10 lat, powinni wydać powołani w sprawie jako biegli lekarze psychiatrzy i psychologowie przeprowadzający bezpośrednio badanie połączone z tą obserwacją, czy też biegli, którzy wnioskowali o przeprowadzenie takiej obserwacji, ale nie uczestniczyli w jej przeprowadzeniu ?

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, powołanie się na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego (art. 398⁹ § 1 pkt 1 k.p.c.) powinno spełniać wymagania stawiane zagadnieniu prawnemu przedstawianemu Sądowi Najwyższemu przez sąd drugiej instancji w razie powstania poważnych wątpliwości (art. 390 § 1 k.p.c. – zob. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z  dnia 23 stycznia 2014 r., I UK 361/13, z dnia 14 września 2012 r., I UK 218/12 - nie publ.), których nie można rozwiązać za pomocą powszechnie przyjętych reguł wykładni prawa (zob. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2015 r., III CZP 16/15, z dnia 24 października 2012 r., I PK 129/12 - niepubl.). Kolejnym niezbędnym elementem uzasadnienia tej przesłanki jest wskazanie przepisu prawa, który wzbudził poważne wątpliwości (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2014 r., II PK 257/13, niepubl.), a także różnych możliwych sposobów jego interpretacji, wynikających z judykatury lub piśmiennictwa, w tym również zajęcia przez samego skarżącego stanowiska co do rozstrzygnięcia sprawy oraz przyczyn wadliwości zaskarżonego orzeczenia (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2013 r., III SK 54/12, niepubl.). Wymagania tego nie można zastąpić postawieniem samych pytań do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu (zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2011 r., I PK 52/11, niepubl.).

Zagadnienie prawne sformułowane przez stronę skarżącą nie może stać się przyczyną przyjęcia skargi do rozpoznania. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi, stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób sąd dokonując oceny, czy jest konieczne zastosowanie wobec osoby stwarzającej zagrożenie nadzoru prewencyjnego albo umieszczenie jej w Ośrodku, bierze pod uwagę całokształt okoliczności ustalonych w sprawie, a w szczególności uzyskane opinie biegłych, a także wyniki prowadzonego dotychczas postępowania terapeutycznego oraz możliwość efektywnego poddania się przez tę osobę postępowaniu terapeutycznemu na wolności. Już prima facie dostrzec można, że zadaniem sądu jest kompleksowe rozpatrzenie sprawy przy wykorzystaniu wszelkiego dostępnego mu materiału dowodowego. Zawężania zatem zakresu zastosowania tego przepisu do opinii wydanej przez lekarzy psychiatrów mających kontakt z pacjentem na jedynie jednym, wyodrębnionym etapie nie można pogodzić z ratio legis tego przepisu. W szczególności istotą zagadnienia przedstawionego przez skarżącego jest dążenie do apriorycznego rozstrzygnięcia, któremu z środków dowodowych sąd powinien dawać większą wiarę. Ocena przeprowadzonych dowodów nie może zaś stanowić zarzutu skargi kasacyjnej w myśl art. 398³ § 3 k.p.c.

Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania nie odpowiada stawianym wymaganiom z jeszcze jednej przyczyny. Zagadnienie zostało bowiem sformułowane jedynie w oparciu o stan faktyczny oraz materiał zebrany w jednej, konkretnej sprawie. Poważny problem prawny, którego rozwiązaniem zająć się powinien Sąd Najwyższy musi natomiast mieć charakter ogólny i odnosić się do wielu podobnych sytuacji.

Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 398⁹ § 1 i 2 k.p.c. odmówił przyjęcia skargi do rozpoznania.