Sygn. akt II CSK 345/18

POSTANOWIENIE

Dnia 10 stycznia 2019 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maria Szulc

w sprawie z powództwa Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowego "F." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
‎przeciwko M. G.
‎o ustalenie,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 10 stycznia 2019 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej

od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
‎z dnia 25 października 2017 r., sygn. akt I ACa (…),

1) oddala wniosek pozwanego o zawieszenie postępowania w sprawie niniejszej;

2) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

3) zasądza na rzecz pozwanego od powódki kwotę 8100,- (osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Skarga kasacyjna jest szczególnym środkiem odwoławczym, którego wymogi określa art. 398⁴ k.p.c. wskazując na cechy konstrukcyjne skargi i nakładając na skarżącego obowiązek zawarcia w skardze wniosku o przyjęcie do rozpoznania oraz jego uzasadnienia (art. 398⁴ § 2 k.p.c.).

Sąd Najwyższy w ramach przedsądu bada tylko wskazane w skardze kasacyjnej okoliczności uzasadniające jej przyjęcie do rozpoznania, a nie podstawy kasacyjne i ich uzasadnienie, zaś cel wymagania przewidzianego w art. 398⁴ § 2 k.p.c. może być osiągnięty jedynie przez powołanie i uzasadnienie przez skarżącego istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym. Dla skutecznego powołania w skardze przesłanki określonej w art. 398⁹ § 1 pkt 4 k.p.c. konieczne jest wykazanie przez skarżącego kwalifikowanej postaci naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego mającej charakter oczywisty, widoczny prima facie przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej.

Skarżący przytaczając oczywistą zasadność skargi odwołuje się przede wszystkim do ominięcia przez Sąd drugiej instancji art. 382 i 233 § 1 k.p.c. i przedstawia obszerny wywód na uzasadnienie sprzeczności oceny materiału dowodowego z dyrektywami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c. Oczywista zasadność skargi kasacyjnej zachodzi wówczas, gdy z samej jej treści wynika w sposób jednoznaczny, że wskazane w skardze podstawy zasługują na uwzględnienie. Oznacza to, że z argumentów przedstawionych we wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania, bez konieczności dokonywania pogłębionej analizy prawnej lub czynności procesowych sądu, wynika jaskrawa sprzeczność wyroku z przepisami prawa niepodlegającymi różnej wykładni i niepozostawiającymi sądowi swobody oceny albo z podstawowymi zasadami orzekania obowiązującymi w demokratycznym państwie prawa. O ile bowiem do uwzględnienia skargi wystarczy, że jej podstawy są usprawiedliwione, o tyle do przyjęcia skargi do rozpoznania niezbędna jest jej oczywista zasadność w wyżej przedstawionym rozumieniu. Skarżąca powołując się na oczywistą zasadność skargi w świetle wymienionych w skardze przepisów postępowania odwołuje się przede wszystkim do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. kwestionując zakres dowodów, na których się oparł Sąd drugiej instancji oraz ich ocenę. Wskazać należy, że oczywista zasadność skargi kasacyjnej może zachodzić wówczas, gdy wskazane naruszenie przepisów prawa procesowego podlega kontroli Sądu Najwyższego i prima facie jest oczywiste. Zawarty w art. 398³ § 3 k.p.c. zakaz oparcia skargi kasacyjnej na zarzutach dotyczących ustalenia faktów lub oceny dowodów oraz związanie Sądu Najwyższego ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego orzeczenia (art. 398¹³ § 2 in fine) oznacza niedopuszczalność powoływania się przez skarżącą na wadliwość wyroku sądu drugiej instancji polegającą na ustaleniu faktów lub niewłaściwie przeprowadzonej ocenie dowodów również we wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Skarżąca kwestionuje przede wszystkim ocenę dowodów w postaci zeznania świadka i innych dowodów i pomija fakt wzięcia pod uwagę wszystkich ustaleń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji przez Sąd Okręgowy, determinowanych jedynie odmienną oceną. Niedopuszczalny zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., nawet w powiązaniu z art. 382 k.p.c., uzasadniony przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, pozostaje poza zakresem rozpoznania Sądu Najwyższego, wobec czego brak jest podstaw do przyjęcia, że skarżący skutecznie wykazał niewątpliwe oraz widoczne prima facie naruszenie przepisów prawa stanowiących podstawę skargi.

Z tych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania (art. 398⁹ § 2 k.p.c.). O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 i art. 398²¹ k.p.c. oraz § 2 pkt 7 i 10 ust. 4 pkt 2 w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r., poz. 1804 ze. zm.).

jw