Sygn. akt II KK 411/19

POSTANOWIENIE

Dnia 8 września 2020 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Eugeniusz Wildowicz

w sprawie E. J.

skazanej z art. 286 § 1 k.k. i in.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu

w dniu 8 września 2020 r.,

wniosku skazanej o wstrzymanie wykonania prawomocnego orzeczenia

na podstawie art. 532 § 1 k.p.k.

                                                    p o s t a n o w i ł

wniosku nie uwzględnić.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2020 r. do Sądu Najwyższego wpłynął ponowny wniosek
‎o wstrzymanie wykonania zaskarżonego kasacją wyroku, tym razem złożony przez samą skazaną. W jego uzasadnieniu powołała ona argumentację przedstawioną
‎w poprzednim wniosku, który nie został uwzględniony postanowieniem z dnia 16 stycznia 2020 r. (k. 31 akt SN).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Ponowny wniosek o wstrzymanie wykonania orzeczenia nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak wskazano już w poprzednim postanowieniu, instytucja wstrzymania wykonania prawomocnego wyroku, ma charakter wyjątkowy. Sąd Najwyższy może wstrzymać wykonanie zaskarżonego kasacją orzeczenia wówczas, gdy z uwagi na rangę i charakter zarzutów kasacyjnych oraz istnienie wyjątkowych okoliczności zachodzi wysokie prawdopodobieństwo wydania takiego orzeczenia, w świetle którego dalsze wykonywanie wyroku byłoby oczywiście niesłuszne oraz wiązało się
‎z możliwością wystąpienia wyjątkowo dolegliwych i w zasadzie nieodwracalnych dla skazanego skutków.

Skazana takich wyjątkowych okoliczności w obecnie rozpoznawanym wniosku nie wskazała. Powtórzyła bowiem w istocie okoliczności zgłoszone w poprzednim wniosku, wskazując na swoją trudną sytuację osobistą, a mianowicie konieczność wychowania dzieci oraz stawienia się w zakładzie karnym celem odbycia bezwzględnej kary pozbawienia wolności wobec upływu terminu odroczenia wykonania kary. Nie są to jednak okoliczności, które przemawiałyby za zasadnością wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego kasacją wyroku.

Nie przesądzając zatem ostatecznego rozstrzygnięcia kwestii zasadności kasacji, Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że nie zachodzą w przedmiotowej sprawie wystarczające podstawy do zastosowania nadzwyczajnej instytucji przewidzianej w art. 532 § 1 k.p.k. i z tych względów orzekł jak na wstępie.