Sygn. akt I CNP 34/16

POSTANOWIENIE

Dnia 4 stycznia 2017 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Kazimierz Zawada

w sprawie skargi C. spółki z o.o. w W. o stwierdzenie niezgodności
‎z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
‎z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt VI ACa […], wydanego w sprawie

z powództwa […] U. […] w W.
‎przeciwko C. spółce z o.o. w W.
‎o zapłatę,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 4 stycznia 2017 r.,

‎odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Zarówno w piśmiennictwie, jak orzecznictwie (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2008 r., I CNP 27/08, LEX nr 457829), przyjmuje się, że niezgodność orzeczenia z prawem uzasadniająca odpowiedzialność odszkodowawczą ma charakter kwalifikowany i zachodzi tylko wtedy, gdy orzeczenie zostało wydane na skutek rażąco błędnej wykładni prawa lub rażąco niewłaściwego zastosowania prawa, tj. uchybień odnoszących się do regulacji prawnych istotnych i nieuzasadniających odmiennych ocen. W szczególności nie stanowi takiego uchybienia opowiedzenie się przez sąd za jedną z możliwych interpretacji przepisów prawa. Taka wykładnia art. 424¹ § 1 k.p.c. jest zgodna z  art. 77 ust. 1 Konstytucji (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27  września 2012 r., SK 4/11). Przeciwny pogląd zagrażałby wartościom takim, jak: stabilność obrotu prawnego, swoboda sądu w ocenie materiału dowodowego i stosowaniu prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2009 r., III CNP 42/08, oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2009 r., I  CNP 121/08).

Według art. 424⁹ k.p.c.,  Sąd Najwyższy odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania, jeżeli jest ona oczywiście bezzasadna. Skargę uważa się za oczywiście bezzasadną, gdy z jej treści, bez głębszej analizy wynika, że nie może być uwzględniona.

„C.” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością kwestionuje w  skardze prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 19 września 2014 r. w  sprawie o zapłatę, uwzględniający wobec niej powództwo wytoczone przez […] U. […]; zasądzona kwota dochodzona była tytułem czynszu najmu.

Skarżąca spółka zarzuciła temu wyrokowi niezgodność z art.84 i 88 k.c.

Twierdzenia skarżącej spółki o naruszeniu wymienionych przepisów przez Sąd Apelacyjny nie zawierają jednak argumentów, które pozwalałyby – wstępnie oceniając - zasadnie wnioskować, iż objęty skargą wyrok jest dotknięty kwalifikowaną sprzecznością z prawem w przedstawionym wyżej znaczeniu.

W konsekwencji Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi do rozpoznania.

[aw]

db