Sygn. akt: WO 13/14

OPINIA

Dnia 15 stycznia 2015 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Wiesław Błuś (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Jerzy Steckiewicz
‎SSN Andrzej Tomczyk

w sprawie K. S., skazanego wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 28 lutego 2006 r., sygn. akt So […], za przestępstwo określone w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 197 § 1 k.k na karę roku pozbawienia wolności oraz degradację, po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w dniu 15 stycznia 2015 r. prośby skazanego o ułaskawienie z dnia 14 listopada 2014r.,

z a o p i n i o w a ł

negatywnie prośbę skazanego K. S. o ułaskawienie.

UZASADNIENIE

Skazany K. S. w uzasadnieniu swej prośby o ułaskawienie, adresowanej do Prezydenta RP, wskazał między innymi na krytyczną sytuację materialną swojej rodziny, będącą bezpośrednim skutkiem zwolnienia go z zawodowej służby wojskowej, brakiem świadczeń emerytalnych, a przede wszystkim niemożnością zatrudnienia i świadczenia pracy adekwatnej do posiadanych kwalifikacji. Przypomniał także o śmierci swego najstarszego dziecka stwierdzając, że ów niewątpliwie tragiczny fakt, był konsekwencją sytuacji w jakiej znalazł się jego ojciec po wydaleniu ze służby wojskowej. Nadto przytoczył przykłady znanych sobie osób spośród lokalnej społeczności, wobec których orzeczono mniej dolegliwe kary, co w opinii autora eksponuje niesprawiedliwość sądów wojskowych i łamanie konstytucyjnej zasady równości wobec prawa. Odniósł się również do jednego z sędziów Sądu Najwyższego, zasiadającego w składzie sądu odwoławczego rozpoznającego jego sprawę, w postawie którego K. S. doszukuje się braku obiektywizmu i dysproporcję w traktowaniu oskarżonych o wyższym stopniu wojskowym od skazanego.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Podzielając argumentację Wojskowego Sądu Okręgowego w W., który negatywnie zaopiniował prośbę K. S. o ułaskawienie, należy stwierdzić, że prośba ta na poparcie nie zasługuje. Rozpoznając prośbę o ułaskawienie, zgodnie z treścią art. 563 k.p.k., sąd winien mieć na względzie, w szczególności, zachowanie się skazanego po wydaniu wyroku, rozmiar wykonanej już kary, stan zdrowia skazanego i jego warunki rodzinne, naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem, a przede wszystkim szczególne wydarzenia, jakie nastąpiły po wydaniu wyroku. Takich szczególnych wydarzeń, w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania karnego, mogących przemawiać za ułaskawieniem K. S. w tej sprawie brak.

Nie kwestionując okoliczności przytoczonych w prośbie o ułaskawienie, a sprowadzających się do uciążliwej sytuacji osobistej, finansowej i rodzinnej skazanego, nie sposób nadać im rangi wydarzeń szczególnych, o jakich mowa w powołanym wyżej art. 563 k.p.k.

Jakkolwiek nienaganna postawa K. S. po skazaniu, a w szczególności jego usilne starania podjęcia pracy zarobkowej i utrzymania rodziny, pozytywne opinie przełożonych w trakcie służby wojskowej, także dotychczasowych pracodawców, również skrucha przez niego wyrażona, czy też wola finansowego zadośćuczynienia pokrzywdzonej i deklaracja zdeterminowanej walki o odzyskanie honoru - przemawiają na jego korzyść, nie można jednak oceniać tych okoliczności jako zdarzeń o szczególnym charakterze w rozumieniu powołanego przepisu. W przekonaniu Sądu Najwyższego wskazane fakty nie uzasadniają wystarczająco konieczności ułaskawienia, stanowiącego akt szczególnie wyjątkowy. Również nie może za tym przemawiać podnoszona przez skazanego różnorodność wydawanych przez sądy orzeczeń w innych sprawach karnych, bowiem każda z nich ma indywidualny charakter podmiotowy i przedmiotowy oraz dotyczy innych stanów faktycznych.

Podsumowując, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek, zwłaszcza określonych w art. 563 k.p.k., które przemawiałyby za pozytywnym zaopiniowaniem prośby skazanego.

Kierując się wskazanymi wyżej względami należało zaopiniować jak na wstępie.

aw