Świętej pamięci sędzia Maria Tyszel urodziła się w Warszawie w 1938 r. Okres okupacji spędziła wraz z Matką w Sulejówku koło Warszawy a następnie z rodziną osiedliła się w Katowicach. Ukończywszy w roku 1960 studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego odbyła aplikację sędziowską i po zdaniu egzaminu sędziowskiego w 1962 r. została asesorem, a następnie sędzią Sądu Powiatowego w Katowicach. Od 1967 r. jako sędzia pracowała w Okręgowym Sądzie Ubezpieczeń Społecznych, a od 1975 r. w Okręgowym Sądzie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach. W lipcu 1985 r. została nominowana sędzią Sądu Wojewódzkiego w Katowicach. Na stanowisko Sędziego Sądu Najwyższego została powołana z dniem 1 lipca 1990 r. Orzekała w Izbie Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych tego Sądu do 30 września 2006 r., po czym przeszła w stan spoczynku. Specjalizowała się w prawie ubezpieczeń społecznych, rozpoznając sprawy wymagające nie tylko najwyższej wiedzy prawniczej, ale także głębokiego wyczucia sprawiedliwości społecznej. Swoją ogromną wiedzą teoretyczną oraz praktyczną - nabytą przez dziesięciolecia orzekania - chętnie się dzieliła. Zawsze zachowywała najwyższe standardy moralne. Była przy tym niezwykle koleżeńska, a równocześnie zasadnicza w kwestiach o podstawowym znaczeniu. Trudno było ją zastąpić po przejściu w stan spoczynku. Była człowiekiem życzliwym i otwartym, lubianym i cenionym. Stawiała sobie wysokie wymagania i konsekwentnie starał się im sprostać. Od współpracowników oczekiwała wysokiej rzetelności, jednocześnie nie szczędząc czasu i wysiłku, by wspierać ich swoim różnorodnym doświadczeniem zawodowym.
       Świętej pamięci Maria Tyszel była intensywnie zaangażowana w prace społeczne. W szczególności w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku współdziałała na Śląsku w ówczesnym Związku Zawodowym „Solidarność” służąc temu Związkowi i jego członkom głównie doradztwem prawnym. Była inwigilowana przez służbę bezpieczeństwa, o czym świadczą zachowane jej akta w Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. To współdziałanie kontynuowała także, stosownie do zmienionych warunków, po przejściu do pracy w Sądzie Najwyższym. Zaangażowana była w roku 2004 w staraniach przywiezienia z Anglii do Polski prochów generała Waleriana Czumy, dowódcy obrony Warszawy we wrześniu 1939 r. Bezinteresownie świadczyła pomoc wielu ludziom.
       Zamiłowanie do prac społecznych wyniosła sędzia Maria Tyszel ze swojego patriotycznego domu rodzinnego. Ojciec jej Zygmunt Jan Tyszel od roku 1916 należał do Legionów Piłsudskiego, walczył w obronie Lwowa w latach 1918-1919 (Orlęta Lwowskie), w roku 1920 w szeregach wojska polskiego bronił Polski przed wojskami bolszewickimi, uczestniczył w trzecim powstaniu śląskim (rok 1921), po zaatakowaniu Polski przez Niemcy w roku 1939 r. podjął działalność konspiracyjną, został złapany i rozstrzelany przez gestapo w Palmirach w roku 1941. W okresie międzywojennym napisał trzy książki o tematyce patriotycznej, są to: Pod ojczystą banderą (1930 r.), Igraszki lwowskie. Powieść z czasów obrony Lwowa (pod pseudonimem Jan Zygma, 1932 r.), Piłsudski (1939 r.).”