Sędzia Zygmunt Stefaniak urodził się w dniu 23 kwietnia 1950 r. w Łodzi. W 1973 r. ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego, podobnie jak jego starszy brat.

          Po krótkim okresie pracy w PKO w Łodzi na stanowisku inspektora prawnego został powołany w dniu 3 stycznia 1974 r. do odbycia służby wojskowej w Szkole Oficerów Rezerwy, którą ukończył w stopniu podporucznika.

          W dniu 23 grudnia 1974 r. został powołany do zawodowej służby wojskowej w sądownictwie wojskowym. Po odbyciu aplikacji w Wojskowym Sądzie Garnizonowym w Olsztynie, w dniu 13 listopada 1976 r. został powołany na stanowisko asesora w tym Sądzie.

          W styczniu 1978 r. uzyskał nominację na sędziego Wojskowego Sądu Garnizonowego w Katowicach, a w czerwcu tego samego roku objął stanowisko sędziego w Wojskowym Sądzie Garnizonowym w Lublinie.

W 1983 r. awansował na stanowisko sędziego w pionie nadzoru sądowego w Izbie Wojskowej Sądu Najwyższego, a w 1987 r. został wyznaczony na stanowisko zastępcy Prezesa Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie.

          W 1990 r. jego kariera zatoczyła symboliczny krąg. Powrócił do Łodzi, obejmując stanowisko Prezesa Wojskowego Sądu Garnizonowego. Nie było mu jednak dane dłużej cieszyć się pobytem w rodzinnym mieście, gdyż w następnym roku – na prośbę Prezesa Izby Wojskowej – zdecydował się na powrót do Warszawy, na stanowisko zastępcy Prezesa Izby Wojskowej do spraw nadzoru sądowego, stając się bezpośrednim przełożonym prezesów wszystkich sądów wojskowych.

          To, jakże ważne w strukturach sądownictwa wojskowego, stanowisko piastował do 1996 r., w którym został powołany na urząd sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Wojskowej.

          Urząd ten pełnił nieprzerwanie, orzekając również w Izbie Karnej, do chwili nieubłaganej choroby, o której dowiedzieliśmy się w maju 2009 r.

          Z dniem 5 stycznia 2010 r. przeniesiony w stan spoczynku jako sędzia Sądu Najwyższego.

Wzorowe wykonywanie obowiązków sędziego i żołnierza znalazło odzwierciedlenie nie tylko we wspomnianych awansach na stanowiskach służbowych.

          Sędzia Zygmunt Stefaniak odznaczony był m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003 r.), Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz licznymi medalami resortowymi, w tym Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”. Jako oficer ukończył służbę wojskową w stopniu pułkownika.

          Tak jak w służbie sędziowskiej, tak i w życiu prywatnym sędzia Zygmunt Stefaniak był niezwykle odpowiedzialny zarówno jako Mąż i jako Ojciec.

          W 1982 r. w Lublinie zawarł związek małżeński z Jadwigą Gębską. Gdy w drugiej połowie lat 90-tych dotknęła Ją nieuleczalna choroba opiekował się Nią z wielkim oddaniem i troską, a po Jej śmierci w 1998 r. z największą miłością i dbałością wychowywał 10-letnią wówczas córkę Kamilę.

          Wszyscy, którzy znali sędziego Zygmunta Stefaniaka wiedzą, że był człowiekiem bardzo skromnym, chociaż osiągnął przecież wiele sukcesów zawodowych; wyjątkowo kulturalnym o ujmującym sposobie bycia. Charakterystyczne, oddające jego życzliwy stosunek do innych, były często wypowiadane przez Niego słowa: miłego dnia.

         Był bardzo uczynny, zawsze można było liczyć na jego pomoc zarówno w pracy, jak i na gruncie prywatnym.

          Nie zdążyliśmy złożyć Mu życzeń z okazji 60 rocznicy Urodzin. Zmarł w przeddzień.

         Został pochowany w dniu 28 kwietnia 2010 r. na Cmentarzu Północnym w Warszawie w grobie rodzinnym. Spoczął obok swojej Żony Jadwigi.

Janusz Godyń