W dniu 3 marca 2021 r. na portalu Prawo.pl został opublikowany artykuł red. Katarzyny Żaczkiewicz-Zborskiej oraz red. Krzysztofa Sobczaka pt. „NSA oceni odwołania kandydatów do SN, ale skutki niewiadome”. Chociaż w wyniku dwóch interwencji Rzecznika SN udało się z tego tekstu wyeliminować szereg nieścisłości, redakcja konsekwentnie odmawia korekty najpoważniejszej jego usterki polegającej na zniekształceniu treści uchwały składu siedmiu sędziów Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych z dnia z 8 stycznia 2020 r. I NOZP 3/19 poprzez zrelacjonowanie jej pierwszego punktu z dodaniem wyrazów, których w uchwale tej nie ma, a które istotnie zniekształcają jej treść.
Zamiast usunięcia z tekstu wyrazów dopisanych do treści uchwały, redakcja Prawo.pl poprzestała na opublikowaniu pod tekstem artykułu sprostowania. Zważywszy jednak na poważny charakter dezinformacji oraz fakt, że wspomniane zniekształcenie treści uchwały służy za oparcie dla głównej tezy artykułu, zaś sposób umiejscowienia sprostowania pod tekstem artykułu nie pozwala w praktyce zapobiec dezinformacji, konieczne było opublikowanie niniejszego komunikatu.
W artykule w nieprawdziwy sposób zrelacjonowana została treść uchwały składu 7 sędziów SN w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych z dnia z 8 stycznia 2020 r. I NOZP 3/19, której pierwszemu punktowi nadano brzmienie: "Sąd Najwyższy rozpoznając odwołanie od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie przedstawienia Prezydentowi RP kandydata do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego sądu powszechnego, bada - w granicach podstaw odwołania - czy Krajowa Rada Sądownictwa jest organem niezależnym w świetle kryteriów określonych w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 listopada 2019 r. w połączonych sprawach C-585/18, C-624/18 i C-625/18, A.K. i in. przeciwko Sąd Najwyższy".
Zniekształcenie uchwały polega na dopisaniu do pierwszego punktu jej sentencji słów "sądu powszechnego", które istotnie zawężają sens uchwały. To zniekształcenie autorzy tekstu uczynili jego główną tezą, która jest całkowicie nieprawdziwa, jednak buduje u odbiorcy przekonanie, jakoby Sąd Najwyższy nie rozpatrywał odwołań od uchwał KRS przedstawiających kandydatów na stanowiska sędziów Sądu Najwyższego.
Stwierdzeniu temu jawnie przeczy treść uzasadnienia wspomnianej uchwały I NOZP 3/19, która dotyczyła wszystkich uchwał KRS, również tych przedstawiających do powołania kandydatów na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego. W pkt. 56 uzasadnienia tej uchwały wyraźnie wyłożono racje konstytucyjne oraz wynikające z prawa europejskiego, dla których Sąd Najwyższy, pomimo treści zdania drugiego art. 44 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, nie może odmówić rozpatrzenia odwołania od uchwały KRS przedstawiającej do powołania kandydatów na stanowisko sędziów Sądu Najwyższego:
56. Jeżeli postępowaniem, w ramach którego dopuszczalne jest badanie legalności procesu nominacyjnego, jest postępowanie przed Sądem Najwyższym z odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa (art. 44 ust. 1 i 3 u.KRS), to sądowa kontrola uchwał KRS przez Sąd Najwyższy musi być tak ukształtowana, aby zapewnić pełną skuteczność prawu Unii. Droga do jej zapewnienia wiedzie przez eliminację z obrotu prawnego uchwał KRS w sytuacjach określonych w pkt. 147-151 w związku z pkt. 145 wyroku TSUE (zob. wyżej pkt. 4 i 15). Obowiązek uchylenia uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w warunkach określonych w pkt 147-151 wyroku Trybunału Sprawiedliwości z 19 listopada 2019 r. przesądza o jej zaskarżalności wbrew art. 44 ust. 1 zd. 2 u.KRS. Z art. 47 Karty wynika, że skuteczna kontrola sądowa uchwał KRS powinna dotyczyć uchwał zawierających wnioski o powołanie sędziów Sądu Najwyższego. W ocenie Sądu Najwyższego niezgodność art. 44 ust. 1 zd. 2 u.KRS z art. 47 Karty należy wyeliminować działając na podstawie art. 91 ust. 2 Konstytucji RP. Nie można bowiem przyjąć, że zaskarżenie uchwały KRS w ogóle nie jest dopuszczalne. Za przyjętą wykładnią przemawia okoliczność, iż w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego przepis art. 44 ust. 1 zd. 2 u.KRS jest wtórnie niekonstytucyjny. Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił już bowiem, że brak zaskarżalności uchwały KRS w sprawie indywidualnej, zawierającej wniosek o powołanie kandydata do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 27 maja 2008 r., SK 57/06; a także wyroki Trybunału Konstytucyjnego z: 29 listopada 2007 r., SK 43/06).
Warto na marginesie zwrócić uwagę, że w związku z forsowaniem w/w tekście nieprawdziwej tezy, autorzy przemilczeli głośny wyrok w sprawie o sygn. akt I NO 192/19, w którym Sąd Najwyższy w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych uchylił uchwałę KRS w punkcie przedstawiającym do powołania na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego wskazaną tam osobę.
Sprostowanie
Korespondencja Rzecznika Prasowego SN z redakcją portalu Prawo.pl