W dniu 14 grudnia 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie siedmioosobowym rozpoznawał skargę partii politycznej Partia Razem na uchwałę Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 3 października 2016 r. (sygn. akt III SW 15/16).
We wskazanej uchwale odrzucono sprawozdanie Partii Razem o źródłach pozyskania przez nią środków finansowych w roku 2015. W związku z wątpliwościami natury prawnej, jakie w tej sprawie ujawniły się na tle wykładni przepisów ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych, które przewidują bezwzględny nakaz odrzucenia sprawozdania finansowego partii politycznej w przypadku gromadzenia lub dokonywania przez nią wydatków na kampanie wyborcze z pominięciem Funduszu Wyborczego, Sąd Najwyższy postanowił odroczyć wydanie orzeczenia i - na podstawie art. 193 Konstytucji RP oraz art. 4 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o Trybunale Konstytucyjnym – przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu następujące pytanie prawne:
„Czy art. 38a ust. 1 pkt 3 w związku z art. 38a ust. 2 pkt 5 i w związku z art. 38d ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r. Nr 155, poz. 924 ze zm.) w zakresie, w jakim:
1) przewidują obowiązek odrzucenia przez Państwową Komisję Wyborczą sprawozdania finansowego partii politycznej w każdym przypadku gromadzenia lub dokonywania wydatków na kampanie wyborcze z pominięciem Funduszu Wyborczego, niezależnie od okoliczności, przyczyn i skali naruszeń przepisów o finansowaniu kampanii wyborczych oraz wartości środków gromadzonych lub wydatkowanych niezgodnie z tymi przepisami;
2) przewidują skutek odrzucenia przez Państwową Komisję Wyborczą sprawozdania finansowego partii politycznej w postaci utraty przez partię polityczną prawa do otrzymania subwencji w następnych 3 latach, w których uprawniona jest do jej otrzymywania;
3) przewidują w każdym przypadku gromadzenia lub dokonywania wydatków na kampanie wyborcze z pominięciem Funduszu Wyborczego (przyjęcia przez komitet wyborczy partii politycznej środków finansowych pochodzących z innego źródła niż Fundusz Wyborczy), po zastosowaniu sankcji z art. 148 § 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (Dz.U. z 2011 r. Nr 21, poz. 112 ze zm.), kolejną (drugą) sankcję za naruszenie przepisów o finansowaniu kampanii wyborczych w postaci pozbawienia partii politycznej prawa do otrzymania subwencji w następnych 3 latach
są niezgodne z art. 2 Konstytucji RP w związku z art. 11 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 1 Konstytucji RP ?”