W dniu dzisiejszym (31.01) Sąd Najwyższy w sprawie o ustalenie, że orzeczenie sądu państwa obcego podlega uznaniu, stanął na stanowisku, że orzeczenie państwa obcego (w tej sprawie był to wyrok sądu duńskiego), którym pełnię wykonywania władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem powierzono tylko jednemu z rodziców (w tym przypadku ojcu będącym obywatelem Danii), nie podlega uznaniu na terytorium Polski.
Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną wnioskodawcy w sprawie o ustalenie, że orzeczenie sądu państwa obcego podlega uznaniu.
Przyczyną odmowy uznania tego orzeczenia było zaistnienie przeszkody wskazanej w art. 23 ust. 2 lit d) Konwecji haskiej z dnia 19 października 1996 r. o jurysdykcji, prawie właściwym, uznawaniu, wykonywaniu i współpracy w zakresie odpowiedzialności rodzicielskiej oraz środków ochrony dzieci.
Przepis ten, mający w sprawie zastosowanie, pozwala sądowi państwa polskiego na odmowę uznania orzeczenia sądu zagraniczego, jeżeli uznanie jest oczywiście sprzeczne z porządkiem publicznym państwa wezwanego, przy czym uwzględnić należy dobro dziecka.
Zdaniem Sądu Najwyższego taka sytuacja zaistaniała w niniejszej sprawie, przy czym decydujące znaczenia miało dobro dziecka będące wartością nadrzędną w unijnym i polskim systemie prawnym.
Uznanie orzeczenia państwa duńskiego w niniejszej sprawie oznaczałoby, że matka zostałaby pozbawiona prawa wykonywania władzy rodzicielskiej, co stoi w oczywistej sprzeczności z dobrem dziecka.