W postanowieniu z dnia 30 sierpnia 2018 r., Sąd Najwyższy wskazał, że po wejściu w życie przepisów art. 89 i n. ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 2018 r., poz. 5 ze zm.), wprowadzających do polskiego porządku prawnego skargę nadzwyczajną, której celem jest eliminacja prawomocnych orzeczeń naruszających zasady lub wolności i prawa człowieka i obywatela określone w Konstytucji albo w sposób rażący naruszających prawo przez błędną jego wykładnię, strona wnosząca skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia unormowaną w art. 424[1] i n. k.p.c. – wypełniając obowiązek przewidziany w art. 424[5] § 1 pkt 5 k.p.c. – musi także wykazać, że nie było i nie jest możliwe wniesienie skargi nadzwyczajnej.
Skarga niespełniająca tego wymagania podlega odrzuceniu na podstawie art. 424[8] § 1 k.p.c.
Uzasadnienie postanowienia SN z dnia 30 sierpnia 2018 r.