Sąd Najwyższy w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych w dniu 8 maja 2019 r. rozpoznał kolejną skargę nadzwyczajną. Uwzględniając skargę wniesioną przez Prokuratora Generalnego uchylił w zasadniczej części nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 27 listopada 2009 r., w którym sąd zasądził od trojga pozwanych kwotę 15 995 zł wraz z odsetkami w wysokości 2% dziennie, naliczanymi od 10 listopada 2009 r. Do chwili wydania wyroku przez Sąd Najwyższy zasądzone odsetki narosły do łącznej kwoty ponad 1,1 mln zł.
Sąd Najwyższy uznał, że zasądzając takie odsetki Sąd Rejonowy rażąco naruszył art. 359 § 2[1] i § 2[2] k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r., ponieważ zastrzeżenie tak wysokich odsetek umownych za opóźnienie (art. 481 k.c.) było w chwili zawarcia umowy przez strony niedopuszczalne.
Sąd Najwyższy podkreślił, że celem wprowadzenia zmian w art. 359 k.c., obowiązujących od 20 lutego 2006 r. była przede wszystkim ochrona dłużników przed ustaleniem w umowach nadmiernej wysokości odsetek. Jest to argument decydujący dla sposobu wykładni tego przepisu, którego stosowanie nie może być ograniczone wyłącznie do odsetek, których zarówno źródło, jak i wysokość wynika z umowy.