Sąd Najwyższy w Izbie Karnej po rozpoznaniu 27 stycznia 2021 r., przekazanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie zagadnienia prawnego w sprawie o sygnaturze I KZP 6/20, odmówił podjęcia uchwały.
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie postanowieniem z dnia 23 lipca 2020 r. przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne:
„Czy przez osobę, o której mowa w art. 190a § 2 Kodeksu karnego, należy rozumieć wyłącznie osobę fizyczną, czy też osobę prawną albo instytucję państwową lub samorządową, albo inną jednostkę organizacyjną, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną przy założeniu, że sprawca podszywa się pod tę osobę, instytucję albo jednostkę, wykorzystując jej «inne dane osobowe» w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej przy czym pojęcie «inne dane osobowe» należy rozumieć szerzej, niż to czynią przepisy ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 ?”
Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 27 stycznia 2021 r., odmówił podjęcia uchwały w przedmiotowej sprawie.
Zdaniem Sądu Najwyższego zajęcie stanowiska w przedstawionej przez Sąd Rejonowy kwestii, nie ma znaczenia dla merytorycznego rozpoznania wniesionego środka odwoławczego, tj. zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia, a zagadnienie prawne nie pozostaje w związku przyczynowym z rozstrzyganą sprawą.
W przedmiotowej sprawie prowadzone było postępowanie, którego celem było sprawdzenie, czy w ogóle jest dopuszczalne wszczęcie śledztwa lub dochodzenia, czy też należy odmówić jego wszczęcia, a więc czy zachodzi sytuacja uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa, czy też nie. Postępowanie miało więc na celu ustalenie czy opisane w złożonym zawiadomieniu o przestępstwie zachowania wyczerpywały znamiona konkretnego typu czynu zabronionego.
Postanowieniem z 17 grudnia 2019 r. odmówiono wszczęcia dochodzenia wobec braku znamion czynu zabronionego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. Wniesionym zażaleniem zakwestionowano prawidłowość tego rozstrzygnięcia, podniesiono określone zarzuty i wnioski co do jego zasadności.
Przedmiotem kontroli Sądu Rejonowego jako sądu odwoławczego jest więc tylko i wyłącznie postanowienie kończące postępowanie sprawdzające w zakresie podejrzenia popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.
Powzięte przez Sąd Rejonowy wątpliwości dotyczą całkowicie innego zagadnienia, a mianowicie rozumienia znaczenia pojęcia „osoby”, o której mowa w art. 190a § 2 k.k.
Sąd Najwyższy podkreślił, że rolą Sądu Rejonowego rozpoznającego zażalenie w tym trybie, „nie jest ocena prawidłowości stosowanej kwalifikacji prawnej przez organ prowadzący postępowanie, szczególnie w sytuacji, gdy nie został w sprawie zgromadzony jakikolwiek materiał dowodowy, który mógłby być oceniany pod względem prawnym.”