Wyrokiem wydanym 13 kwietnia 2022 r. Sąd Najwyższy w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, uwzględniając skargę kasacyjną Przewodniczącego KRRiT, uchylił w zaskarżonej części wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, wydany w sprawie o nałożenie kary pieniężnej na nadawcę programu telewizyjnego za naruszenie obowiązków określonych w ustawie z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Przewodniczący KRRiT wydał w dniach 22 grudnia 2016 r. i 30 grudnia 2016 r. trzy decyzje o nałożeniu na nadawcę telewizyjnego kar pieniężnych za naruszenie w IV kwartale 2015 r. obowiązków, o których mowa w art. 15a ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji. Dwie z tych decyzji zostały nadane przez organ za pośrednictwem poczty 28 grudnia 2016 r. i zostały doręczone adresatowi 2 stycznia 2017 r. Tymczasem zgodnie z art. 53 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji, kary pieniężnej nie można nałożyć, jeżeli od naruszenia sankcjonowanego obowiązku upłynął jeden rok.
W postępowaniu sądowym wszczętym na skutek wniesienia odwołania od decyzji Przewodniczącego KRRiT, sądy powszechne obu instancji dokonały odmiennej oceny zachowania przez organ terminu na nałożenie kary pieniężnej w odniesieniu do decyzji doręczonych nadawcy telewizyjnemu 2 stycznia 2017 r. Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że do przekroczenia ustawowego terminu nie doszło, ponieważ dla jego zachowania miarodajna jest data wydania decyzji. Sąd Apelacyjny w Warszawie, po rozpoznaniu apelacji nadawcy telewizyjnego, zmieniając wyrok sądu pierwszej instancji uchylił wskazane decyzje Przewodniczącego KRRiT. Sąd ten uznał, że dla dotrzymania rocznego terminu, przewidzianego w art. 53 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji, nie wystarcza wszczęcie postępowania ani wydanie decyzji, lecz konieczne jest doręczenie w tym terminie decyzji podmiotowi, którego zawarte w niej rozstrzygnięcie dotyczy.
Odnosząc się do przedstawionego zagadnienia Sąd Najwyższy wskazał, że nałożenie kary pieniężnej na nadawcę programu telewizyjnego na podstawie art. 53 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji następuje w drodze decyzji administracyjnej. Decyzja administracyjna, jakkolwiek stanowi władczy i jednostronny akt organu administracji publicznej, ma charakter dwustronnie wiążący, tj. wiąże zarówno organ, który ją wydał, jak i stronę, do której jest ona skierowana. Warunkiem powstania stanu obustronnego związania decyzją administracyjną jest w związku z tym uzewnętrznienie (zakomunikowanie) przez organ decyzji stronie.
Okoliczność, że nałożenie kary pieniężnej następuje decyzją administracyjną, a więc kwalifikowanym aktem administracyjnym o charakterze władczym, kształtującym sytuację prawną podmiotu zewnętrznego wobec organu w sferze regulowanej przepisami prawa administracyjnego, powoduje, iż brak jest podstaw do przyjęcia, że następuje ono dopiero z chwilą doręczenia decyzji organu nadawcy telewizyjnemu. Moment załatwienia sprawy (nałożenia kary) przez organ administracji publicznej nie może bowiem być wyznaczany przez jakiekolwiek okoliczności, zdarzenia czy zachowania, na które nie ma on wpływu (np. sprawność działania operatora pocztowego, zwlekanie z odbiorem przesyłki przez odbiorcę), lecz jedynie przez jego własne akty, obiektywnie potwierdzające, że wszystkie czynności podejmowane w ramach prowadzonego w sprawie postępowania administracyjnego zostały zakończone, a wola organu została wyrażona w decyzji administracyjnej w sposób ostateczny i stanowczy. Takim momentem jest chwila nadania (wyekspediowania) decyzji do strony. W tym momencie następuje uzewnętrznienie woli organu administracji publicznej wyrażonej w treści decyzji administracyjnej, albowiem traci on wówczas nie tylko prawną, ale też faktyczną możliwość jakiejkolwiek korekty jej treści.
Kierując się tymi względami Sąd Najwyższy stwierdził, że art. 53 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji powinien być rozumiany w ten sposób, że kary pieniężnej, o której mowa w tym przepisie, nie można nałożyć, jeżeli od naruszenia przez nadawcę sankcjonowanego obowiązku do daty wysłania (nadania) do nadawcy decyzji o nałożeniu kary upłynął jeden rok.
Wyrok SN z dnia 13 kwietnia 2022 r. z uzasadnieniem (I NSKP 21/21)