Prokurator Generalny wniósł skargę nadzwyczajną od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w W., którym została zasądzona od pozwanej, będącej członkiem spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (SKOK), po ogłoszeniu upadłości kasy, należność z tytułu pokrycia straty bilansowej kasy na rzecz syndyka masy upadłości. Statut SKOK przewidywał podwyższoną materialną odpowiedzialność jej członków za powstałe straty, do podwójnej wysokości wpłaconych udziałów.
Skarżący zarzucił zaskarżonemu wyrokowi zaocznemu m.in. rażące naruszenie prawa materialnego, podnosząc, że właściwa wykładnia relewantnych przepisów, tj. art. 38 § 3 pkt 4 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze w zw. z art. 2 i art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych prowadzi do wniosku, iż po ogłoszeniu upadłości syndykowi masy upadłości SKOK nie przysługuje roszczenie wobec jej członków o pokrycie straty bilansowej kasy w podwójnej wysokości wpłaconych udziałów wyłącznie w oparciu o postanowienia statutu, bez uprzedniego (przed ogłoszeniem upadłości) podjęcia uchwały w przedmiocie sposobu pokrycia straty bilansowej, która to uchwała jest zastrzeżona do wyłącznej kompetencji walnego zgromadzenia (zebrania przedstawicieli). Na poparcie swego stanowiska Skarżący powołał uchwałę Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2019 r., III CZP 42/19.
Sąd Najwyższy uznał powyższy zarzut za niezasadny. Zgodnie z art. 89 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym podstawą skargi nadzwyczajnej może być rażące naruszenie zaskarżonym orzeczeniem prawa przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, przy czym przez rażące naruszenie prawa należy rozumieć naruszenie prawa na tyle wyraźne, że do jego ustalenia nie jest konieczne prowadzenie złożonych procesów intelektualnych. Powołując się na swe wcześniejsze orzecznictwo Sąd Najwyższy podniósł, że przyjęcie przez sąd jednego z kilku możliwych rezultatów ustalenia treści określonej normy nie stanowi naruszenia prawa. Skoro bowiem dany przepis może zostać interpretowany w różny sposób, przypisanie mu danego znaczenia, mieszczącego się w granicach tej interpretacji, nie oznacza błędnej wykładni (a zwłaszcza rażąco błędnej), lecz obranie jednej z możliwych interpretacji.
Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że przed podjęciem uchwały w sprawie o sygn. III CZP 42/19, w orzecznictwie oraz w wypowiedziach doktryny była prezentowana odmienna od wyrażonej w tej uchwale wykładnia przepisów regulujących podwyższoną odpowiedzialność członków spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych za pokrycie straty bilansowej kasy po ogłoszeniu jej upadłości. W związku z tym wykładni zastosowanej przez sąd rejonowy w rozpoznawanej sprawie nie można uznać za odosobnioną. Co więcej, skoro dla rozstrzygnięcia wątpliwości co do prawidłowej wykładni tych przepisów konieczne okazało się podjęcie uchwały przez Sąd Najwyższy, to znaczy, że przyjmowane wcześniej w orzecznictwie sądów powszechnych odmienne zapatrywania co do prawidłowej wykładni tych przepisów nie mogą być oceniane jako stanowiące wyraz kwalifikowanego naruszenia prawa.
Wyrok SN z dnia 23 czerwca 2022 r. z uzasadnieniem (I NSNc 567/21)