W dniu 20 listopada Sąd Najwyższy w składzie 7-osobowym na posiedzeniu niejawnym podjął uchwałę następującej treści:
1. Prawomocność materialna wyroku uznającego postanowienie wzorca umowy za niedozwolone wyłącza powództwo o uznanie za niedozwolone postanowienia tej samej treści normatywnej, stosowanego przez przedsiębiorcę pozwanego w sprawie, w której wydano ten wyrok (art. 365 i 366 k.p.c.).
2. Prawomocność materialna wyroku uznającego postanowienie wzorca umowy za niedozwolone - także po wpisaniu tego postanowienia do rejestru (art. 479[45] § 2 k.p.c.) - nie wyłącza powództwa o uznanie za niedozwolone postanowienia tej samej treści normatywnej, stosowanego przez przedsiębiorcę niebędącego pozwanym w sprawie, w której wydano ten wyrok (art. 365 i 366 w związku z art. 479[43] k.p.c.).
Zgodnie z podjętą uchwałą, nie ma możliwości aby wielokrotnie pozywać tego samego przedsiębiorcę o uznanie sformułowania za niedozwolony wzorzec umowy, który już raz znalazł się w rejestrze klauzul niedozwolonych.
Jednocześnie to samo sformułowanie (wpisane do rejestru) wykorzystywane przez innego przedsiębiorcę może być zaskarżone, co nie oznacza, że będzie również klauzulą abuzywną.
Podjęta uchwała składu powiększonego Sądu Najwyższego (nie posiadająca waloru zasady prawnej) formalnie nie wiąże innych sądów powszechnych, tym niemniej należy liczyć się z faktem, że pogląd przyjęty w uchwale, znajdzie akceptację w praktyce obrotu prawnego.