W dniu 25 lutego 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów rozpoznał wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich o rozstrzygnięcie rozbieżności w orzecznictwie sądowym:
Czy dopuszczalne jest na podstawie art. 462 § 1 k.p.k. wstrzymanie wykonania orzeczenia o tymczasowym aresztowaniu z zastrzeżeniem jego uchylenia w przypadku złożenia poręczenia, już po spełnieniu tego warunku, czy też z chwilą wpłaty kwoty poręczenia, tymczasowo aresztowany powinien być natychmiast zwolniony na podstawie art. 257 § 2 k.p.k. niezależnie od złożonego zażalenia przez prokuratora, a wstrzymanie wykonania takiego orzeczenia jest niedopuszczalne?
Sąd Najwyższy odmówił podjęcia uchwały, wskazując, że nie zachodzi podstawowa przesłanka do jej podjęcia w trybie tzw. abstrakcyjnego pytania prawnego, a mianowicie, iżby w orzecznictwie sądów powszechnych lub Sądu Najwyższego miała zachodzić rozbieżność w wykładni prawa – art. 257 § 2 i art. 462 § 1 k.p.k.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Najwyższy wyjaśnił jednak, że samo złożenie przedmiotu poręczenia (np. wpłata określonej sumy pieniężnej) jest jedynie czynnością o charakterze faktycznym i nie może być utożsamiane z czynnością procesową złożenia poręczenia majątkowego, o jakiej mowa w art. 257 § 2 k.p.k. (sam ustawodawca rozróżnia zresztą te pojęcia – art. 257 § 2 i art. 266 § 2 k.p.k.). Ta ostatnia czynność dokonana skutecznie zostaje z chwilą przyjęcia poręczenia majątkowego (sporządzenie i podpisanie protokołu z tej czynności). Dopiero z tym momentem zostaje ustanowione (złożone) poręczenie majątkowe, które staje się wystarczającym środkiem zapobiegawczym dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego, który jednocześnie wyłącza stosowanie tymczasowego aresztowania (art. 257 § 1 w zw. z art. 249 § 1 k.p.k.).
Sąd Najwyższy wskazał także, że wykonanie postanowienia o tzw. warunkowym tymczasowym aresztowaniu (art. 257 § 2 k.p.k.) może być wstrzymane (art. 462 § 1 k.p.k.) w części dotyczącej zamiany tymczasowego aresztowania na poręczenie majątkowe do czasu, kiedy nie nastąpi skuteczne złożenie poręczenia majątkowego, a więc do chwili jego przyjęcia. Późniejsze wstrzymanie orzeczenia w tej części nie jest możliwe.