W dniu 25 lutego b.r. Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów po rozpoznaniu w Izbie Karnej zagadnienia prawnego dotyczącego wykładni przepisów ustawy o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz.U. 2013, poz. 1388) uznał, że przedstawione zagadnienie prawne nie wymaga zasadniczej wykładni ustawy i odmówił podjęcia uchwały.
Zdanie pierwsze preambuły ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (t.j. Dz. U. 2013, poz. 1388; zwanej dalej ustawą lustracyjną) zostało sformułowane i uchwalone, zdaniem Sądu, celem wyrażenia negatywnej oceny organów bezpieczeństwa państwa, nie zaś dlatego, aby wskazywać tylko na niektóre zakresy działań tych organów, których miałaby dotyczyć lustracja. Przedmiotowe zdanie ma na celu podkreślenie tego, dlaczego działania podejmowane przez organy bezpieczeństwa państwa komunistycznego zasługują na stanowcze potępienie. Sąd stwierdził, że treść zdania pierwszego preambuły nie może ograniczać obowiązku ujawnienia tajnej współpracy w zakresie innym niż zostało to określone w treści art. 3a ust. 1 ustawy lustracyjnej, także dlatego, że gdy uchwalano ostateczny kształt preambuły, przepis art. 3a ust. 1 jeszcze nie istniał. Został on bowiem dodany do ustawy nowelą z dnia 14 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż sformułowania zawarte w treści preambuły stanowią „wiążący materiał interpretacyjny dla odtworzenia ratio legis powstania tego aktu prawnego, a zwłaszcza systemu wartości leżącego u jego podstaw.” Na gruncie obecnie obowiązującej ustawy o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów „nie można sformułować generalnej zasady ograniczającej jej stosowanie wobec określonej grupy tajnych współpracowników organów bezpieczeństwa państwa tylko ze względu na zakres zadań, jakie wykonywali, w szczególności dlatego, że dotyczyły one działań wywiadowczych lub kontrwywiadowczych.”