W dniu 24 listopada br. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej zagadnienia prawnego w sprawie o sygn. III CZP 68/16, przejął sprawę do rozpoznania.
Postępowanie przed Sądem Najwyższym zostało zainicjowane przedstawieniem zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości przez Sąd Okręgowy w Szczecinie postanowieniem z dnia 20 czerwca 2016 r.:
„Czy przy podjęciu decyzji o umieszczeniu dziecka w pieczy zastępczej, przy ocenie kwalifikacji kandydata do tej funkcji, priorytet mają przepisy Ustawy o wspieraniu rodziny i pieczy zastępczej (zwłaszcza jej art. 42), czy też sąd powinien zawsze kierować się Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym i wynikającą z niego zasadą dobra dziecka, nawet jeśli kandydat nie spełnia wymogów wynikających z art. 42 cytowanej wyżej ustawy?”
Sąd Najwyższy podkreślił, że przejęcie sprawy do rozpoznania jest dyskrecjonalną władzą Sądu Najwyższego i nie wymaga uzasadnienia. Wskazał, że oddalenie wniosku o umieszczenie w rodzinie zastępczej nie było uzasadnione. Sposób sprawowania pieczy przez wnioskodawcę był prawidłowy; została stworzona rodzina, gdzie małoletnia jest wychowywana jako naturalne dziecko. Nie ma innej osoby, która gwarantowałaby lepszą opiekę. Nie ma również możliwości rozważania, że w innej rodzinie byłyby lepsze warunki do rozwoju małoletniej. Zdaniem Sądu Najwyższego, wnioskodawca spełnia wymagania do sprawowania pieczy nad dzieckiem, więc nie ma potrzeby rozdzielania dziecka z rodziną.
Sąd Najwyższy wskazał, że wszelkie decyzje dotyczące małoletnich muszą mieć na względzie dobro dziecka. Wszystkie przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, kodeksu postępowania cywilnego, ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 575 ze zm.) czy też Konwencji o Prawach Dziecka na pierwszy plan wysuwają dobro dziecka. W tym względzie nie ma konkurencji między tymi aktami prawnymi.