Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 19 stycznia 2017 r. odmówił odpowiedzi na pytanie prawne przedstawione przez Sąd Okręgowy w O:
"Czy klauzula "antykumulacyjna" określona w art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k. ma zastosowanie do należności publicznoprawnych w postaci składek na ubezpieczenie społeczne uiszczanych na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych?"
Zdaniem Sądu Najwyższego przepis art. 415 § 1 zdanie 2 k.p.k. nie jest sformułowany niejasno, wadliwie, nie jest także rozbieżnie interpretowany w orzecznictwie i piśmiennictwie, stąd też nie wymaga zasadniczej wykładni ustawy. W uzasadnieniu Sąd zwrócił uwagę na następujące okoliczności:
1.wprawdzie pojęcie „roszczenie” nie ma definicji legalnej w polskim systemie prawa, to jednak w języku prawniczym ma ustalone znaczenie, jako pojęcie z zakresu prawa cywilnego. Cywilnoprawne pojmowanie roszczenia nie wywołało rozbieżności ani w orzecznictwie, ani też w piśmiennictwie dotyczącym prawa karnego;
2. rozumienie przedmiotowego wyrażenia znajduje potwierdzenie nie tylko w rezultatach wykładni językowej, ale także dyrektyw historycznych i systemowych;
3. uznanie, że klauzula antykumulacyjna dotyczy także należności publicznoprawnej, pozostawałaby w sprzeczności z założeniami ustawodawcy, który posługuje się w ustawie terminem charakterystycznym dla prawa cywilnego, umieszcza ten przepis wśród innych, odnoszących się do powództwa cywilnego, a po uchyleniu tej instytucji, wskazuje w prawie materialnym, że do obowiązku naprawienia szkody i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zastosowanie mają przepisy prawa cywilnego;
4. wątpliwości nie budzi także fakt, że składki na ubezpieczenie społeczne są należnościami publicznoprawnymi.
W związku z powyższym, zdaniem Sądu Najwyższego, nie powinno być wątpliwości, że klauzula antykumulacyjna z art. 415 § 1 zdanie 2 k.p.k. nie ma zastosowania do należności publicznoprawnych w postaci składek na ubezpieczenie społeczne uiszczanych na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.