Sąd Najwyższy 29 października uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku sprawie z powództwa banku przeciwko kredytobiorcy i przekazał ją do ponownego rozpoznania. W ostatnich dniach w bazie orzeczeń opublikowane zostało uzasadnienie tego wyroku. SN odniósł się w nim m.in. do wyroku TSUE z 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18.
Przedmiotem rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy w sprawie IV CSK 309/18 był spór powstały na gruncie umowy kredytu hipotecznego, który w szerszym dyskursie społecznym określany jest jako kredyt denominowany w walucie obcej (w tym przypadku we franku szwajcarskim).
Bank domagał się od kredytobiorcy – osoby fizycznej zapłaty należności z tytułu zawartej umowy kredytu na budowę domu. Sądy rozpoznające sprawę odmówiły jednak uznania zasadności przedstawionych roszczeń, opierając się w tym względzie na sprzeczności umowy z ogólnymi przepisami dotyczącymi prawa zobowiązań i klauzulami niedozwolonymi w umowach z konsumentami.
W wyniku złożenia skargi kasacyjnej przez bank wyrok został przez Sąd Najwyższy uchylony, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu, głównie ze względu na konieczność uwzględnienia dotychczasowego orzecznictwa, w tym orzeczeń TSUE (np. wyrok z 3 października 2019 r. C-260/18 w sprawie Dziubak przeciwko Raiffeisen Bank International AG).
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd drugiej instancji ma wziąć pod uwagę możliwość utrzymania w mocy zawartej umowy kredytu, z jednoczesnym wyeliminowaniem z niej klauzul waloryzacyjnych jako niedozwolonych postanowień umownych. Może to wiązać się z uznaniem kredytu za otrzymanego w złotych polskich, a nie we frankach szwajcarskich, z jednoczesnym przyjęciem oprocentowania określonego w umowie, tj. stopy LIBOR.
Jest to jeden z pierwszych wyroków Sądu Najwyższego, który zapadł po wyroku TSUE z 19 pażdziernika br.
Uzasadnienie wyroku SN w sprawie sygn. IV CSK 309/18