Uchwałą z 21 listopada 2019 r. Krajowa Rada Sądownictwa przedstawiła Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosek o powołanie jednego z kandydatów procedury konkursowej do pełnienia urzędu na jedno z czterech stanowisk sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Cywilnej (pkt 1 uchwały) oraz nie przedstawiła Prezydentowi RP wniosku o powołanie innych uczestników postępowania nominacyjnego (pkt 2 uchwały).
Wyrokiem z 2 czerwca 2020 r. Sąd Najwyższy w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych uchylił ww. uchwałę w punkcie 1 w całości oraz w punkcie 2 w części i przekazał sprawę w tym zakresie do ponownego rozpoznania Krajowej Radzie Sądownictwa.
Sąd Najwyższy uznał, że kontrola uchwał Krajowej Rady Sądownictwa przez Sąd Najwyższy musi być tak ukształtowana, aby zapewnić pełną skuteczność prawu Unii, z tego też względu niezgodność art. 44 ust. 1 zd. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa (stanowiącego o tym, że odwołanie nie przysługuje w sprawach indywidualnych dotyczących powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego) z art. 47 Karty Praw Podstawowych należało wyeliminować, działając na podstawie art. 91 ust. 2 Konstytucji RP.
Sąd Najwyższy uznał tym samym, że dopuszczalne jest wniesienie do Sądu Najwyższego odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy, rozpoznając sprawę w granicach zaskarżenia, doszedł przy tym do przekonania, że wyrażone w zaskarżonej uchwale KRS stanowisko narusza prawo, albowiem Rada ze znanych jej faktów wyciągnęła niepoprawne pod względem logicznym wnioski, jak również pominęła istotne okoliczności, które winna była rozważyć.
Uzasadnienie wyroku z 2 czerwca 2020 r.