1 sierpnia 2020 r. SN w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych rozpoznał protest wyborczy pełnomocnika wyborczego Komitetu wyborczego kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Rafała Trzaskowskiego i na podstawie art. 322 § 1 Kodeksu wyborczego (k.wyb.) w zw. z art. 1 ust. 2 ustawy o szczególnych zasadach organizacji wyboru Prezydenta w roku 2020 (u.wyb.) oraz w zw. z art. 321 § 3 i art. 82 § 1 k.wyb. pozostawił go bez dalszego biegu.
Sąd Najwyższy wskazał, że rozpatrzony protest wyborczy w części wykraczał poza jego ustawowo określony przedmiot i granice zakreślone przez art. 82 Kodeksu wyborczego (k.wyb.), w części natomiast wnoszący protest nie przedstawił ani nie wskazał dowodów, na poparcie formułowanych zarzutów, do czego obliguje go art. 321 § 3 k.wyb.
Wnoszący protest wyborczy zarzucił naruszenie art. 128 Konstytucji RP oraz licznych przepisów Kodeksu wyborczego dotyczących m.in. prowadzenia i finansowania kampanii wyborczej, działalności mediów publicznych, jak również organizacji i przebiegu głosowania w Polsce i za granicą. Zarzuty dotyczyły też dopuszczenia się przestępstw przeciwko wyborom. Do protestu dołączył 8 tomów wydruków zgłoszeń dokonywanych przez formularz na specjalnej stronie www.protestwyborczy2020.pl.
W odniesieniu do zarzutu dotyczącego wyznaczenia terminu wyborów prezydenckich, SN wskazał, że protest wyborczy, w którym kwestionuje się regulacje prawa wyborczego jest protestem przeciwko treści obowiązującego prawa i jego oceną. Pełnomocnik komitetu wyborczego nie uczynił więc przedmiotem swego protestu przebiegu głosowania, ustalenia jego wyników lub wyników wyborów pod kątem zgodności z obowiązującym prawem wyborczym (art. 82 § 1 k.wyb. w zw. z art. 1 ust. 2 u.wyb.2020) lub prawem karnym (przestępstwa ujęte w XXXI rozdziale Kodeksu karnego). Przedmiotem protestu wyborczego nie może być bowiem ocena zgodności z Konstytucją RP wprowadzonych zmian ustawowych dotyczących procesu wyborczego, ta bowiem podlega kontroli Trybunału Konstytucyjnego w zupełnie innej procedurze.
Sąd Najwyższy przypomniał na czym polega postępowanie przed SN w przedmiocie ważności wyboru Prezydenta RP. Wskazał, że jest ono dwuetapowe. W pierwszym jego etapie SN koncentruje się na rozpoznaniu protestów wnoszonych przez wyborców dotyczących ochrony ich czynnego prawa wyborczego oraz przez pełnomocników wyborczych komitetów wyborczych (jak w przedmiotowej sprawie). Rozpoznając te protesty SN wydaje opinię, czy są one zasadne i czy miały wpływ na wynik wyborów. W drugim etapie SN – na podstawie sprawozdania PKW oraz opinii SN wyrażonych w postanowieniach w sprawach z protestów wyborczych – w składzie pełnej izby orzeka w przedmiocie ważności wyboru Prezydenta RP. Na tym drugim etapie postępowania SN może w szerszym zakresie uwzględnić również unormowania Konstytucji RP badając, czy także inne okoliczności, niewymienione w art. 82 § 1 k.wyb., mogły mieć wpływ na ważność wyboru.
Sąd Najwyższy podkreślił, że wnoszący protest nie wskazał dowodów na poparcie podnoszonych zarzutów. Założył On, że sam opis nieprawidłowości wysłany przez formularz na specjalnie w tym celu utworzonej stronie internetowej, stanowi wystarczające uprawdopodobnienie naruszenia procedury wyborczej. W konsekwencji Wnoszący protest załączył do protestu kilka tomów wydruków zgłoszeń bez ich weryfikacji i uzupełnienia. Często wiadomości z tych samych adresów poczty elektronicznej były powtarzane, niekiedy kilkakrotne. Na podstawie tych wydruków niemożliwe stało się ustalenie danych zgłaszających (imienia i nazwiska, uprawnienia do głosowania) ani okoliczności potwierdzających opisywane zdarzenia. Wiele z nich nie zawierało wskazania miejsca (miejscowości, obwodowej komisji wyborczej) zaobserwowanego zdarzenia, a co za tym idzie, SN nie mógł ustalić prawdopodobieństwa zaistnienia opisywanych okoliczności. Nawet gdyby SN chciał przeprowadzić postępowanie dowodowe na okoliczność zaistnienia opisanych zdarzeń, to byłoby to niemożliwe, ponieważ większość adresów mailowych, z których wysłano wiadomości, miała charakter anonimowy, w tym również niekonweniujący swym frywolnym (niekiedy wulgarnym) charakterem z formami stosownymi przy składania pism procesowych i wniosków dowodowych.
Sąd Najwyższy podkreślił, że brak dowodów na potwierdzenie stawianych zarzutów, które Wnoszący protest obiektywnie mógł i powinien był – tak jak czynili to inni wyborcy wnoszący protesty – przedstawić, stanowił poważny mankament protestu. Zaznaczono, że Wnoszący protest, zamiast dostarczyć dowody (które mógł zgromadzić jako pełnomocnik wyborczy wyznaczający mężów zaufania do komisji wyborczych), utworzył formularz internetowy do zgłaszania zaobserwowanych nieprawidłowości. Korzystający zeń wyborcy mogli błędnie uznać, że przy jego wykorzystaniu mogą zgłosić protest wyborczy. W ten sposób, komitet wyborczy kandydata mógł przyczynić się do nieskorzystania przez wyborców z przysługującego im konstytucyjnego prawa podmiotowego do złożenia protestu wyborczego.