W dniu 2 września 2020 r. Sąd Najwyższy w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych rozpoznał skargę nadzwyczajną Prokuratora Generalnego, wniesioną na korzyść skazanego, od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 12 lutego 2019 r. (sygn. akt V Ka 1606/18), zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 26 lipca 2018 r. (sygn. akt IV K 543/17).
Sąd Najwyższy uchylił w całości zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.
Uwzględniony został podniesiony przez Prokuratora Generalnego zarzut oczywistej sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego – w zakresie dotyczącym wykładni pojęcia „postępowanie dyscyplinarne”. Sąd Najwyższy wskazał na funkcjonującą konwencję terminologiczną, która polega na posługiwaniu się terminem „postępowanie dyscyplinarne” w dwóch znaczeniach: wąskim i szerokim. Pomimo tego, że w przepisie art. 114 § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 365) wskazano, że postępowanie dyscyplinarne zostaje wszczęte dopiero w chwili sporządzenia zarzutów dyscyplinarnych na piśmie, jednocześnie powszechnie przyjmuje się, że jest to postępowanie dyscyplinarne wyłącznie w ścisłym tego słowa znaczeniu (sensu stricto). Tymczasem również poprzedzające je etapy zalicza się do postępowania dyscyplinarnego – sensu largo.
Jednostronne przyjęcie niekorzystnej dla Skazanego wąskiej interpretacji terminu „postępowanie dyscyplinarne”, przy oczywistym występowaniu jego alternatywnej wykładni, zostało uznane za sprzeczne z właściwymi dla prawa karnego regułami przypisania odpowiedzialności karnej.
Zdaniem Sądu Najwyższego naruszało ono nakaz ścisłego ustalania znamion typów czynów zabronionych i zakaz dokonywania wykładni rozszerzającej odpowiedzialność na niekorzyść sprawcy, jak również obowiązek wykazania zamiaru zniesławienia.