Wyrokiem z 8 grudnia 2020 r. Sąd Najwyższy oddalił skargę nadzwyczajną Prokuratora Generalnego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 16 kwietnia 2009 r., wydanego w sprawie z powództwa Konradowi K. przeciwko Janowi R. o ochronę dóbr osobistych.
W skardze nadzwyczajnej, wniesionej na rzecz Jana R., Prokurator Generalny zarzucił, że wyrok Sądu Apelacyjnego został wydany z naruszeniem wolności słowa wyrażonej w art. 54 Konstytucji RP oraz z naruszeniem art. 10 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności w zw. z art. 23 k.c. oraz w zw. z art. 24 § 1 k.c.
W ocenie Sądu Najwyższego, Prokurator Generalny nie wykazał jednak, że zaskarżony wyrok narusza konstytucyjnie chronioną wolność słowa (art. 54 Konstytucji RP) lub przepisy art. 23 i 24 Kodeksu cywilnego. Prawo do wolności słowa (wolności wypowiedzi) i prawo do ochrony czci, to prawa mające tą samą rangę i poziom udzielanej im ochrony. Żadnemu z nich nie można przyznać pierwszeństwa i żadne z nich nie ma charakteru absolutnego. W stanie takiej równowagi kolizja pomiędzy prawem do wolności słowa oraz prawem społeczeństwa do informacji, a prawem jednostki do ochrony czci jest zawsze rozwiązywana w okolicznościach konkretnej sprawy. Prokurator Generalny nie wykazał, że Sąd Apelacyjny wadliwie wyważył konflikt tych dwóch wartości (tj. wolności słowa i czci), prowadząc do nieproporcjonalnej, a więc sprzecznej z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ingerencji w sferę wolności słowa.
Prokurator Generalny nie wykazał również, że uchylenie zaskarżonego wyroku jest konieczne dla zapewniania zgodności z zasadą demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej. Wnosząc skargę nadzwyczajną, należy bowiem konkretnie wskazać, na czym polega niezgodność zaskarżonego orzeczenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej, w szczególności przez: 1) wskazanie naruszonej zasady pochodnej wywiedzionej z art. 2 Konstytucji RP oraz 2) sposobu jej naruszenia. Tego skarżący nie uczynił.
Sąd Najwyższy przypomniał także, że ochrona prawomocnego orzeczenia, jako środka stabilizacji stosunków prawnych, stanowiącego jedną z gwarancji pewności co do prawa, jest głęboko zakorzeniona w aksjologii państwa prawnego. W konkretnej sprawie muszą zatem istnieć bardzo poważne argumenty, uzasadniające przełamanie prawomocności orzeczenia. Takich argumentów w rozpoznawanej skardze zabrakło.
Uzasadnienie wyroku SN z dnia 8 grudnia 2020 r. (sygn. akt I NSNc 44/20)