Sąd Najwyższy rozpoznał 22 odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na 61 spośród 67 stanowisk sędziego sądu okręgowego w Sądzie Okręgowym w Warszawie, ogłoszonych w Monitorze Polskim z 2018 r., poz. 291.
W konkursie na 67 stanowisk sędziego sądu okręgowego w Sądzie Okręgowym w Warszawie wzięło udział 164 kandydatów. Był to największy w historii jednostkowy konkurs na stanowisko sędziego sądu okręgowego. Sama uchwała KRS miała 255 stron, złożono od niej 22 odwołania, zawierające 110 zarzutów. Sąd Najwyższy połączył sprawy do wspólnego rozpoznania.
Uchwałą z 1 października 2019 r. Krajowa Rada Sądownictwa przedstawiła Prezydentowi RP wniosek o powołanie 61 osób do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego sądu okręgowego w Sądzie Okręgowym w Warszawie (pkt 1. uchwały) oraz nie przedstawiła Prezydentowi RP wniosku o powołanie pozostałych uczestników postępowania nominacyjnego (pkt 2. uchwały).
Skarżący zarzucili uchwale naruszenie: przepisów Konstytucji dotyczących zasad równego dostępu do służby publicznej, równego traktowania oraz przepisów ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, ustawy − Prawo o ustroju sądów powszechnych, Regulaminu Krajowej Rady Sądownictwa odnośnie składu KRS i kwestii jej niezależności od władzy ustawodawczej i wykonawczej, jak również, w toku prowadzonego postępowania, przepisów postępowania.
Wyrokiem z 30 grudnia 2020 r. Sąd Najwyższy, orzekając w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, uchylił częściowo ww. uchwałę: w pkt 1. co do 5 osób, zaś w pkt 2. co do 15 osób. Część odwołań Sąd Najwyższy oddalił w całości, a część w określonym zakresie. Cztery odwołania zostały odrzucone ze względów formalnych.
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku przedstawił pogłębioną analizę podstaw prawnych przeprowadzonego konkursu. Podkreślił, że sądowa kontrola uchwał KRS sprawowana przez Sąd Najwyższy - w świetle Konstytucji, ustaw, wyroku TSUE z 19 listopada 2019 r. w połączonych sprawach C 585/18, C 624/18 i C 325/18 i uchwały Sądu Najwyższego z 7 stycznia 2020 r. (I NOZP 3/19) - dotyczy konkretnego postępowania i musi uwzględniać szereg jego okoliczności prawnych i faktycznych. Sąd Najwyższy uwzględnił niektóre zarzuty odwołujących. W przypadku 3 kandydatów nie zostały podane żadne przyczyny nieprzedstawienia z wnioskiem o powołanie, w przypadku 18 uczestników brak było wystarczającego uzasadnienia dla odmiennego zastosowania przyjętych wiodących kryteriów, zaś w odniesieniu do 2 kandydatów Sąd Najwyższy stwierdził, że doszło do nierównego traktowania przy stosowaniu przyjętych przez KRS kryteriów. Uchwała w tym zakresie nosi cechy dowolności, uniemożliwiając poznanie rzeczywistych motywów jej podjęcia i z tej przyczyny podlegała częściowemu uchyleniu i przekazaniu do ponownego rozpoznania.
Uzasadnienie wyroku SN z dnia 30 grudnia 2020 r. (sygn. I NO 7/20)