W dniu 28 maja br. Sąd Najwyższy po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej zagadnienia prawnego w sprawie o sygn. III CZP 26/20, podjął uchwałę w sprawie terminu do wniesienia skargi na orzeczenie referendarza sądowego.
Podejmując uchwałę Sąd Najwyższy uznał, że art. 39822 § 2 k.p.c., który reguluje termin do wniesienia skargi na orzeczenie referendarza sądowego, można prawidłowo interpretować tylko w ten sposób, że dopuszczalne są dwa sposoby wniesienia skargi na orzeczenie referendarza sądowego. Skargę można wnieść w terminie tygodnia od dnia doręczenia skarżonego orzeczenia, przy czym – odwołując się do art. 357 § 2 zdanie pierwsze w związku z art. 3621 k.p.c. – chodzi w tym przypadku o doręczenie sentencji, która podlega doręczeniu z urzędu. Alternatywnie, jeżeli w przepisanym terminie zażądano uzasadnienia orzeczenia podlegającego zaskarżeniu (art. 357 § 21 w związku z art. 3621 k.p.c.), skargę można wnieść w ciągu tygodnia od doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem.
Przeciwko wyłączeniu możliwości wniesienia skargi na orzeczenie referendarza sądowego bez uprzedniego złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia i doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem przemawia m.in. posłużenie się w art. 39822 § 2 k.p.c. in medio warunkową formułą „a jeżeli zażądano", co świadczy o tym, że żądanie sporządzenia uzasadnienia i doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem nie jest obligatoryjne, lecz fakultatywne, a powiązanie początku terminu do wniesienia skargi z doręczeniem orzeczenia z uzasadnieniem dotyczy przypadku, w którym żądanie takie zostało zgłoszone.
Sąd Najwyższy podkreślił zarazem, że reguły określające terminy do wniesienia środków zaskarżenia powinny odznaczać się możliwie najdalej idącą precyzją i jednoznacznością ze względu na ich istotny walor gwarancyjny dla stron postępowania. Nie można ich zatem modyfikować, wbrew jasnemu językowo brzmieniu przepisu, odwołując się do norm regulujących odmienne zagadnienie, jakim są zasady uzasadniania orzeczeń wydawanych przez referendarza sądowego.