8 czerwca 2021 r. Sąd Najwyższy orzekając w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych oddalił skargę nadzwyczajną Prokuratora Generalnego od dwóch postanowień o sprostowaniu wyroku wydanych przez Sąd Apelacyjny z rażącym naruszeniem art. 350 § 1 k.p.c.
Zaskarżonymi postanowieniami Sąd Apelacyjny dwukrotnie sprostował wyrok o ustalenie nieistnienia prawa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do domagania się od przedsiębiorcy zwrotu otrzymanego od niej dofinansowania wraz z odsetkami.
Sąd Apelacyjny, zmieniając wyrok Sądu Okręgowego, ustalił, że w związku z naruszeniem przez powoda umowy o dofinansowanie projektu, pozwana może domagać się zwrotu dofinansowania do kwoty stanowiącej jego 23,8% jednak nie uwzględnił w ten sposób całości żądania pozwu. Następnie postanowieniem o sprostowaniu do sentencji wyroku dodano sformułowanie, o oddaleniu powództwa w pozostałym zakresie, a następnie, kolejnym postanowieniem o sprostowaniu uzupełniono punkt pierwszy wyroku przez dodanie do zakreślonego tam zakresu roszczenia zwrotu „wraz z odsetkami”.
Prokurator Generalny w skardze nadzwyczajnej zarzucił zaskarżonym postanowieniom o sprostowaniu na podstawie art. 89 § 1 pkt 1 u.SN naruszenie zasady ochrony zaufania obywateli do państwa, zasady pewności prawa oraz zasady do rzetelnej procedury sądowej. Na podstawie art. 89 § 1 pkt 2 u.SN zarzucił rażące naruszenie prawa procesowego, tj. art. 350 § 1 k.p.c. przewidującego możliwość sprostowania w wyroku oczywistych omyłek w zw. z przepisami mówiącymi o związaniu sądu wydanym przez siebie orzeczeniem (art. 332 § 1 k.p.c. i art 365 § 1 k.p.c.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w sprawie. W rzeczywistości bowiem, wspomniane postanowienia nie stanowiły sprostowań ale merytorycznie zmieniały treść wyroku. Jednocześnie skarżący uznał, że uchylenie postanowień jest konieczne dla zapewnienia poszanowania zasady demokratycznego państwa prawa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji RP)
Sąd Najwyższy uznał, że niezależnie od formy postanowienia, orzeczenia zmieniające w formie sprostowania prawomocny wyrok mogą być przedmiotem kontroli nadzwyczajnej. W trakcie kontroli Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd Apelacyjny wydając zaskarżone postanowienia dopuścił się rażącego naruszenia art. 350 § 1 k.p.c. Podkreślił jednak jednocześnie, że samo stwierdzenie rażącego naruszenia przepisów prawa nie może skutkować automatycznie uznaniem skargi nadzwyczajnej za zasadną. Aby tak się stało, zmiana lub uchylenie prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego musi być konieczna dla zapewnienia poszanowania zasady demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej. Oznacza to, że racje przemawiające za zmianą prawomocnego orzeczenia wydanego z rażącym naruszeniem procedury muszą przeważać nad koniecznością ochrony powagi rzeczy osądzonej.
Sąd Najwyższy uwzględnił fakt, że mimo dwukrotnego sprostowania wyroku z rażącym naruszeniem art. 350 k.p.c. kształt rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego w materialnym jego wymiarze był poprawny, choć ukształtowany w sposób naganny od strony proceduralnej. Z tego względu Sąd Najwyższy uznał, ze nie zachodzi konieczność uchylenia prawomocnych postanowień Sądu Apelacyjnego wydanych z rażącym naruszeniem 350 § 1 k.p.c.