Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2021 r. Sąd Najwyższy uchylił uchwałę Krajowej Rady Sądownictwa nr 554/2020 z dnia 10 lipca 2020 r. w przedmiocie nieprzedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na jedno stanowisko sędziego sądu okręgowego w Sądzie Okręgowym we W., ogłoszone w Monitorze Polskim z 2018 r., poz. 274, wydaną na skutek wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2019 r., I NO 77/19, uchylającego uchwałę KRS z dnia 4 grudnia 2018 r. nr 608/2018 w zakresie nieprzedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie W. S. do pełnienia urzędu sędziego sądu okręgowego w Sądzie Okręgowym we W., ogłoszonego w M.P. 2018 poz. 274, i przekazującego sprawę Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, że w sytuacji, w której Rada ponownie rozpatruje kandydaturę na urząd sędziego, a w ramach konkursu obsadzone zostały już pozostałe stanowiska i brak jest innych kandydatów, uchwała Rady nie może stanowić odrębnego rozstrzygnięcia sztucznie wyodrębnionego konkursu na to jedno pozostałe wolne stanowisko sędziego. Uchwała ta stanowi bowiem rozstrzygnięcie konkursu na jedno z czterech wolnych stanowisk na urząd sędziego Sądu Okręgowego we W., ogłoszonego w Monitorze Polskim z 2018 r., poz. 274. Obowiązkiem Rady było zatem zapewnienie standardów równego dostępu do służby publicznej oraz równego traktowania, m.in. poprzez zastosowanie jednolitych i obiektywnych kryteriów w całym konkursie, a nie przeprowadzenie nowego konkursu na jedno wolne stanowisko sędziowskie, w którym swoją kandydaturę zgłosił wyłącznie Odwołujący się.
Zaakceptowanie przyjętej przez Radę konstrukcji, że po obsadzeniu części stanowisk sędziowskich, w ramach tego samego postępowania konkursowego, kolejne stanowiska mogą być obsadzane na podstawie kolejnej, opartej na odmiennych kryteriach procedury konkursowej, stoi w sprzeczności zarówno z samą istotą postępowania konkursowego, jak i gwarancjami określonymi w art. 60 i 32 Konstytucji RP. Uchwała podejmowana przez Radę, stanowiąca ponowne rozpoznanie kandydatów w danym postępowaniu konkursowym, nie jest w istocie rozstrzygnięciem nowego konkursu i nie może prowadzić do skutków niezamierzonych przez ustawodawcę. Zarówno z treści art. 60 i 32 Konstytucji RP, jak i z przepisów u.KRS wynika jednoznacznie, że obowiązkiem Rady jest zastosowanie do wszystkich kandydatów jednolitych kryteriów wyboru. Brak odniesienia się do treści uchwały KRS nr 608/2018 z dnia 4 grudnia 2018 r., jednoznacznie świadczy o niezastosowaniu wobec kandydatów tych samych kryteriów. Powyższe uzasadnia uchylenie zaskarżonej uchwały jako podjętej z naruszeniem prawa.
Sąd Najwyższy uznał za zasadne również zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, polegające na wybiórczym potraktowaniu opinii o kandydacie. Z treści uzasadnienia zaskarżonej uchwały wynika, że Rada faktycznie odniosła się do oceny kwalifikacji Odwołującego się, lecz w sposób wybiórczy przywołała wyjęte z kontekstu zdania. Sąd Najwyższy nie mógł nie dostrzec oczywistej sprzeczności między treścią opinii sporządzonych w toku niniejszego postępowania nominacyjnego a treścią przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały fragmentów tejże opinii. Zastosowany przez Radę sposób wykorzystania opinii, doprowadził do negatywnej oceny Odwołującego się. Jest to o tyle istotne, że Rada wskazała opinie kwalifikacyjne jako podstawowe kryterium oceny Odwołującego się, a tym samym podstawę negatywnego rozstrzygnięcia wniosku Odwołującego się i nieprzedstawienie jego kandydatury Prezydentowi RP.