W dniu 9 listopada 2021 r. Sąd Najwyższy rozpatrując w Izbie Karnej sprawę o sygn. V KK 421/21 uwzględnił kasację Prokuratora Generalnego i uchylił wyrok sprzed ponad 60 lat wymierzający półtora roku więzienia za rzekome czyny chuligańskie wobec milicjantów podczas tzw. „wydarzeń zielonogórskich" i uniewinnił skazaną kobietę.
W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, że w sprawie dokonano odtworzenia akt w częściach niezbędnych do przeprowadzenia postępowania w trybie kasacji.
Uniewinniona kobieta odbywała karę więzienia nieprzerwanie od momentu zatrzymania w dniu 31 maja 1960 r. do momentu warunkowego przedterminowego zwolnienia, w dniu 1 sierpnia 1961 r.
Sąd Najwyższy potwierdził trafność twierdzeń Prokuratora
Generalnego, że działania ówczesnych władz, będące przyczyną tych wydarzeń, tj.
dążenie do wyegzekwowania, motywowanych ideologicznie, decyzji administracyjnych,
nadto przy użyciu siły, stanowiły w istocie jednoznaczne i rażące naruszenie nawet
ówcześnie obowiązujących norm konstytucyjnych gwarantujących obywatelom wolność
sumienia i wyznania (art. 70 ust. 1 Konstytucji PRL z 1952 r.).
W ocenie Sądu Najwyższego nie ulega wątpliwości, że stroną, która sprowokowała wydarzenia, a przede wszystkim rozpoczęła czynną akcję Milicji Obywatelskiej, pacyfikującą protest społeczny, byli przedstawiciele władzy zmierzającej w tamtym czasie do dyskredytacji Kościoła Rzymskokatolickiego. W ówczesnych realiach zachowania mające na celu przeciwstawienie się tym bezprawnym działaniom organów porządkowych, podejmowanym z rażącym pogwałceniem norm konstytucyjnych, nie mogą wyczerpywać znamion przestępstwa z art. 133 § 1 k.k. z 1932 r. (czynna napaść na urzędnika). Sąd wskazał, że zachowanie uniewinnionej uczestniczki wydarzeń, było powodowane szczególną motywacją, tj. reakcją na bezprawne i brutalne działania Milicji Obywatelskiej stanowiąc wyraz uzasadnionego sprzeciwu społecznego wobec gwałcenia praw i wolności. Z tych względów nie można było przypisać jej winy, w takim rozumieniu jak wymagał tego obowiązujący wówczas k.k. z 1932 r., a w konsekwencji nie można było uznać jej zachowania za przestępstwo. Zdaniem Sądu Najwyższego za oczywiste nadużycie prawa, kamuflujące rzeczywiste społeczne tło wydarzeń, należało uznać przypisanie skazanej kobiecie, tak jak i innym wówczas skazanym, działania z pobudek chuligańskich (art. 4 ustawy z dnia 22 maja 1958 r. o zaostrzeniu odpowiedzialności karnej za chuligaństwo).
W uzasadnieniu Sąd Najwyższy podkreślił, że wielokrotnie już dokonywano oceny prawnokarnej „wydarzeń zielonogórskich'', wskazując na bezprawność działania ówczesnych władz.
Ze względu na oczywistą zasadność kasacji Prokuratora Generalnego została ona uwzględniona w całości na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Treść komunikatu w języku angielskim