Sąd Najwyższy 21 czerwca 2022 r. rozpoznał odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa nr 1362/2021 z 13 października 2021 r. w przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na siedem stanowisk sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, ogłoszonych w Monitorze Polskim z 2021 r. poz. 392. Wyrokiem uchylono zaskarżoną uchwałę w części dotyczącej przedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych kandydatów: J.C., K.G., P.K. i A.Ż oraz nieprzedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych kandydatów: A.G.-B., E.S. i K.K.
W konkursie brały udział osoby, których ścieżki kariery prawniczej różniły się od siebie – część z nich pełniła uprzednio urząd sędziego w sądach powszechnych, inni – wykonywali zawód adwokata albo radcy prawnego, natomiast pozostali – powoływali się na posiadany stopień lub tytuł naukowy. Wśród kryteriów wyboru Rada położyła szczególny nacisk na doświadczenie zawodowe w zakresie stosowania prawa pracy i ubezpieczeń społecznych oraz posiadanie przez kandydatów stopnia naukowego lub tytułu naukowego w zakresie prawa. Samo przyjęcie tak określonych kryteriów kwalifikacji, jak uczyniła to KRS, można uznać za obiektywnie uzasadnione, jednakże ich zastosowanie wobec zgłoszonych do konkursu kandydatów okazało się w części dowolne i mające rzeczywisty wpływ na rekomendację tylko niektórych z nich.
Uzasadniając wybór części przedstawionych Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej kandydatów, KRS szczególnie akcentowała posiadanie przez nich doświadczenia zawodowego w zakresie stosowania prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, krytycznie odnosząc się do braku takiego doświadczenia lub jego niewystarczającego poziomu w przypadku tych, którzy nie uzyskali rekomendacji. Jednocześnie poparcia udzielono niektórym uczestnikom postępowania, u których na podstawie załączonych dokumentów, nie można było stwierdzić tej konkretnej kwalifikacji.
Podobnie niezasadnie przypisano różną wagę posiadaniu przez kandydatów stopnia naukowego lub tytułu naukowego w zakresie nauk prawnych. W stosunku do części z nich Rada położyła duży nacisk na tą okoliczność. Podkreślała jej znaczenie w przypadku części rekomendowanych kandydatów oraz uzasadniała decyzję o nieprzedstawieniu innych brakiem takich osiągnięć. Jednocześnie KRS pominęła okoliczność, że część wskazanych uczestników postępowania w ogóle nie posiadała stopnia lub tytułu naukowego.
W konsekwencji Sąd Najwyższy uznał za zasadne zarzuty dotyczące braku oceny niektórych kandydatów na podstawie jednolitych i przejrzystych kryteriów oraz braku możliwości weryfikacji w tym zakresie prawidłowości podjętego przez Radę rozstrzygnięcia.
Wyrok SN z dnia 21 czerwca 2022 r. z uzasadnieniem (sygn. akt I NKRS 26/22)