Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia br. zagadnienia prawnego dotyczącego uprawnień Zastępcy Komendanta Głównego Policji do występowania z wnioskiem o zarządzenie kontroli operacyjnej uznał, iż zagadnienie te nie wymaga zasadniczej wykładni uchwały i odmówił podjęcia uchwały.
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 stycznia 2016 r., przyjął, iż przedstawione do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne nie wymaga zasadniczej wykładni ustawy, bowiem analiza obowiązującego stanu prawnego prowadzi do stwierdzenia, że ustawowe uprawnienie Komendanta Głównego Policji do wystąpienia z pisemnym wnioskiem do sądu okręgowego o zarządzenie kontroli operacyjnej w trybie art. 19 ust. 1 lub 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 355 ze zm.) może być w jego zastępstwie wykonywane przez jego zastępców (art. 5 ust. 4, art. 6g i art. 7 ust. 4 ustawy o Policji).
Uzasadniając swoje stanowisko, Sąd Najwyższy stwierdził, że funkcjonowanie zastępców jednoosobowych organów władzy publicznej sprowadza się do wykonywania władzy publicznej nie w imieniu własnym, lecz w imieniu tego organu. Ustawa o Policji przewidując stałe stanowiska I Zastępcy i zastępców Komendanta Głównego Policji, uprawnia ich do wykonywania zadań z zakresu kompetencji przysługujących Komendantowi Głównemu Policji.
Z faktu, że ustawa wymaga działania Komendanta Głównego Policji nie wynika, aby dana czynność musiała być koniecznie podjęta przez niego osobiście. Uprawnienia wskazane w ustawie nie mają bowiem charakteru ściśle osobistego, lecz są związane ze stanowiskiem Komendanta Głównego Policji, który powierzone zadania, związane z ochroną bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymaniem bezpieczeństwa i porządku publicznego, wykonuje przy pomocy podległej mu Komendy Głównej Policji, w tym swoich zastępców.