W opublikowanym dn. 1 października 2021 r. na s. 8 Gazety Wyborczej artykule pt. „Prezes na ratunek neosędziom”, poza posługiwaniem się kolokwialną nomenklaturą ujawniającą brak obiektywizmu, zawarto szereg informacji nieprawdziwych lub w inny sposób wprowadzających w błąd opinię publiczną.
1. Wrześniowe zgromadzenie sędziów Izby Cywilnej SN zostało zwołane jako realizacja obowiązku wynikającego z art. 13a § 2 w związku z art. 15 § 3 ustawy o Sądzie Najwyższym (u.SN). Obowiązek ten powstaje zawsze w przypadku niewyłonienia kandydatów na prezesa izby przed upływem kadencji ustępującego Prezesa SN kierującego pracą danej izby, niezależnie od tego, czy w ogóle nie podjęto żadnych czynności w kierunku wyłonienia kandydatów, czy też pewne czynności podjęto nie dokonawszy ostatecznie wyboru.
W związku z powyższym nie istniała podstawa prawna dla „dokończenia” zgromadzenia sędziów Izby Cywilnej SN zwołanego na dzień 29 czerwca na podstawie art. 19 § 1 pkt 1 u.SN, które miało dokonać wyboru kandydatów na Prezesa Izby Cywilnej przed upływem kadencji dotychczasowego Prezesa SN lecz tego nie uczyniło. Dyspozycje art. 13a § 1 i 2 u.SN stosowane w związku z art. 15 § 3 u. SN nie pozwalają na kontynuowanie czynności niezakończonych przed upływem kadencji dotychczasowego Prezesa SN. Tym samym doszło do dyskontynuacji poprzedniego zgromadzenia. Sędzia SN, któremu Prezydent RP powierzył na podstawie art. 13a §1 u.SN wykonywanie obowiązków prezesa Izby Cywilnej miał, wynikający z art. 13a § 2 u.SN, bezwzględny obowiązek zwołania na tej podstawie nowego zgromadzenia wyborczego.
2. Nieprawdą jest stwierdzenie, jakoby przy powoływaniu SSN Aleksandra Stępkowskiego „doszło do rażącego naruszenia prawa w procesie nominacyjnym”. Autorka artykułu nie wskazuje na żaden z przepisów prawa obowiązującego w czasie trwania procesu nominacyjnego, który miałby zostać rzekomo naruszony. Uchwała Krajowej Rady Sądownictwa, na podstawie której Prezydent RP powołał Aleksandra Stępkowskiego na stanowisko Sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, w części przedstawiającej kandydatów do powołania, była z mocy ówcześnie obowiązujących przepisów ustawy prawomocna. Jej prawomocność w tym zakresie wynikała wprost z art. 44 ust. 1b ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa (u.KRS), który w odniesieniu do uchwały KRS przedstawiającej kandydatów do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego przesądzał, że „staje się ona prawomocna w części obejmującej rozstrzygnięcie o przedstawieniu wniosku o powołanie do pełnienia urzędu sędziego Sądu Najwyższego, a także w części obejmującej rozstrzygnięcie o nieprzedstawieniu wniosku o powołanie do pełnienia urzędu sędziego Sądu Najwyższego tych uczestników postępowania, którzy nie wnieśli odwołania”.
3. W związku z powyższym nieprawdą jest zawarte w artykule twierdzenie, jakoby „prezydent nie zastosował się do uchwały NSA o wstrzymaniu nominacji sędziowskiej, choć uchwała była dla niego wiążąca”. Podkreślić należy, że ani Prezydent RP ani osoby, które uchwała KRS nr 331/2018 przedstawiała z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku Sędziego Sądu Najwyższego nie były uczestnikami tego postępowania. Sytuacja ta znalazła odbicie w treści zarządzeń wydawanych przez skład NSA rozpoznający wnioski o zabezpieczenie, które nie przewidywały doręczania ani pism procesowych ani też postanowień o zabezpieczeniu osobom przedstawionym Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego SN. Z tych samych względów, a bardziej jeszcze z racji ustrojowych, doręczenia te nie mogły obejmować również Prezydenta RP. Co więcej, postanowienie o zabezpieczeniu doręczone zostało oprócz wnioskodawcy, jedynie Krajowej Radzie Sądownictwa i nastąpiło to dopiero pod koniec października 2018 roku, blisko 2 tygodnie po wręczeniu przez Prezydenta RP nominacji sędziom 10 października 2018 r. Dlatego oczywistą nieprawdą jest wywodzenie jakichkolwiek skutków prawnych, rzekomo wynikających z postanowienia NSA o zabezpieczeniu, względem osób powołanych na podstawie uchwały KRS nr 331/2018, jak również na podstawie innych uchwał KRS, na podstawie których Prezydent RP dokonał powołania na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego w roku 2018 lub 2019. Dlatego twierdzenie red. Ewy Ivanowej, jakoby jakiekolwiek postanowienie NSA w ramach tego postępowania było wiążące dla Prezydenta RP jest nieprawdziwe i nie znajduje żadnej podstawy ani w faktach ani w prawie.
4. W związku z faktem, że wyżej wskazane, nieprawdziwe lub nieściśle i tendencyjnie przedstawione informacje zostały usytuowane w kontekście postępowania prejudycjalnego w sprawie C-487/19, wszczętego na skutek postanowienia podjętego przez skład 7 sędziów Izby Cywilnej 20 marca 2019 r., należy podkreślić, że skład ten występował do NSA z wnioskiem o przekazanie akt spraw toczących się z odwołań od uchwały KRS 331/18 i z aktami tymi się zapoznał. Tym samym, nie tylko na podstawie brzmienia przepisów ustawy ale również na podstawie zawartości akt skład ten musiał być świadomy, że osoby powołane do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego na podstawie wniosku sformułowanego w tej uchwale, nie były uczestnikami tych postępowań odwoławczych.