Artykuł red. Mariusza Jałoszewskiego pt. Ważne. Legalny sędzia SN odmawia orzekania w nowej Izbie SN, powołanej przez polityków władzy opublikowany 15 października br. na portalu Oko.press zawiera szereg nieprawdziwych stwierdzeń dotyczących m.in. pracy Izby Odpowiedzialności Zawodowej SN.
Red. Jałoszewski wprowadza w błąd opinię publiczną w kwestiach, które miał możliwość w prosty sposób zweryfikować w Sądzie Najwyższym. Tego samego dnia otrzymał zresztą wyczerpującą odpowiedź na szereg pytań dotyczących Izby Odpowiedzialności Zawodowej, których z kolei w swoim artykule nie wykorzystał.
Nie jest zatem prawdą, jakoby „spadły też kolejne sprawy z udziałem Staryka i zostały odroczone”. Rzeczywiście sędzia SN Krzysztof Staryk nie uczestniczył w trzech sprawach z wokandy Izby Odpowiedzialności Zawodowej na 12 października br., w których został wyznaczony do orzekania. W konsekwencji Sąd Najwyższy nie mógł przystąpić do rozpoznania zaplanowanych spraw i zarządzony został nowy termin ich rozpatrzenia – 15 listopada br. Nie było podstaw do zmiany jakichkolwiek innych terminów rozpoznania spraw w Izbie Odpowiedzialności Zawodowej z tego powodu, w tym kilku innych, w których członkiem składu orzekającego jest sędzia SN Krzysztof Staryk.
Nie jest zgodne z rzeczywistością stwierdzenie dotyczące ławników Sądu Najwyższego, iż rzekomo „przeszli oni ze zlikwidowanej Izby Dyscyplinarnej i mogą naciskać na kontynuowanie wadliwego orzecznictwa tejże Izby”. Należy wyjaśnić, że obecnie orzekający ławnicy Sądu Najwyższego zostali powołani przez Senat RP uchwałami z dnia 29 czerwca 2018 r. (M.P. z 2018 r., poz. 674) i z 12 kwietnia 2019 r. (M.P. z 2019 r., poz. 384) do orzekania w sprawach przewidzianych przez obowiązujące przepisy, to jest skarg nadzwyczajnych i w określonych postępowaniach dyscyplinarnych (art. 59 § 1 u.SN), na kadencję kończącą się 31 grudnia 2022 r. Nie są oni w żaden sposób przypisani do jednej izby Sądu Najwyższego, nie mogą zatem przejść z jednej izby do innej.
Należy zauważyć, że jak dotąd niezależność ławników Sądu Najwyższego nie była kwestionowana, w szczególności w znanych postępowaniach dotyczących ustroju Sądu Najwyższego prowadzonych przez Trybunał Sprawiedliwości UE kwestia ta nie była w ogóle podnoszona. Ławników SN nie wiążą poglądy wyrażane przez sędziów SN, z którymi wcześniej orzekali ani żadne inne zapatrywania na przedmiot spraw rozpoznawanych przez SN.
Ponadto, manipulacją, przypisaną przy tym z pewnością błędnie sędziemu SN, jest sformułowanie: „prezydent nie ma kompetencji do wyznaczania sędziów do orzekania w konkretnych sprawach i na czas oznaczony (członkowie nowej Izby są powołani na 5-letnią kadencję)”. Zdanie to wprowadza opinię publiczną w błąd, bowiem Prezydent nie powołuje sędziów do Izby Odpowiedzailności Zawodowej, lecz wyznacza do orzekania w tej Izbie sędziów już uprzednio powołanych na podstawie art 179 Konstytucji do poszczególnych izb, w których ci niezmiennie orzekają. Nie zachodzi zatem analogia między wyznaczaniem do powołania w IOZ a powołaniem na stanowisko sędziego SN, które następuje bez kontrasygnaty premiera i na czas nieokreślony. Nieprawdziwe są również sugestie, jakoby prezydent (czy poprzez kontrasygnatę premier) miał wpływ na skład orzekający w jakiejkolwiek sprawie sądowej, w szczególności w IOZ. Przydział spraw sędziom w Izbie Odpowiedzialności Zawodowej odbywa się na takich samych zasadach jak w innych izbach SN i jest szczegółowo regulowany przez Regulamin Sądu Najwyższego.
Podobnie trudno się zgodzić ze stwierdzeniem, że jakoby „wyznaczenie składu nowej Izby przez prezydenta i premiera może naruszać trójpodział władzy w Polsce”, skoro nie budzi takich wątpliwości ani konstytucyjna kompetencja Prezydenta do powoływania sędziów, mianowania Pierwszego Prezesa i prezesów SN ani szereg innych uprawnień dotyczących Sądu Najwyższego przyznanych przez wcześniej uchwalone ustawy.