Ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym zapewniono udział czynnika społecznego w ramach funkcjonowania tego sądu. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom części doktryny o zwiększenie legitymacji orzecznictwa sądowego, zgodnie z art. 59 ustawy ławnicy SN uczestniczą w rozpoznawaniu skarg nadzwyczajnych oraz w ramach niektórych spraw dyscyplinarnych. Ławnicy SN mają zapewnioną odmienny status niż ławnicy w sądownictwie powszechnym. Inny jest ich tryb wyboru, a przepisy dotyczące ławników w sądach powszechnych stosuje się odpowiednio, w zakresie nieuregulowanym ustawą o SN.
Ławnikiem SN może być osoba, która: 1) posiada wyłącznie obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych i publicznych; 2) jest nieskazitelnego charakteru; 3) ukończyła 40 lat; 4) w dniu wyboru nie ukończyła 60 lat; 5) jest zdolna, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków ławnika Sądu Najwyższego; 6) posiada co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe.
Kadencja ławników SN trwa 4 lata kalendarzowe, a wybiera ich Senat w głosowaniu jawnym. Ławnicy SN w ramach działalności orzeczniczej mają uprawnienia takie same jak sędziowie SN. W zakresie orzekania są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom. Ławnicy SN nie wykonują natomiast czynności poza orzekaniem, tj. nie mogą przewodniczyć rozprawom, naradzie ani też wykonywać czynności sędziego poza rozprawą.
Reprezentantem ogółu ławników SN jest Rada Ławnicza Sądu Najwyższego. Do zadań Rady Ławniczej Sądu Najwyższego należy w szczególności podnoszenie poziomu pracy ławników Sądu Najwyższego i ich reprezentowanie oraz pobudzanie działalności wychowawczej ławników SN w społeczeństwie.