Zagadnienia prawne

Wydrukuj stronę

Zagadnienia prawne

Przejdź do wyboru roczników aktualności

Kryteria filtrowania

Zakres:: Izba Karna zmień na inny zakres
Rocznik:: 2012 zmień na inny rocznik

I KZP 27/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 11 grudnia 2012 r.
Data orzeczenia: 27 lutego 2013 r.

Czy udział obrońcy na posiedzeniu w przedmiocie dalszego stosowania środka zabezpieczającego (art. 204 § 1 k.k.w. w zw. z art. 22 § 1 k.k.w.) w przypadku obrony obligatoryjnej (art. 8 § 2 pkt 2 k.k.w.) jest obowiązkowy?

Dnia 27 lutego 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Obrońca, którego udział w postępowaniu wykonawczym jest obligatoryjny na podstawie art. 8 § 2 pkt. 2 k.k.w., ma obowiązek, z zastrzeżeniem wynikającym z treści art. 22 § 1a in fine k.k.w., uczestniczyć w posiedzeniu, którego przedmiotem jest dalsze stosowanie środka zabezpieczającego wymienionego w art. 94 § 1 k.k. (art. 204 § 1 k.k.w., art. 94 § 2 k.k., art. 1 § 2 k.k.w. w zw. z art. 339 § 5 k.p.k.).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 27/12...
I KZP 26/12

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 4 grudnia 2012 r.
Data orzeczenia: 27 lutego 2013 r.

Czy Sąd Najwyższy jest sądem rzeczowo właściwym, w rozumieniu art. 27 k.p.k. w związku z art. 466 § 2 k.p.k., do rozpoznania zażalenie na zarządzenie prezesa wydane w pierwszej instancji w sądzie okręgowym, odmawiające przyjęcia wniosku o doręczenie odpisu wyroku sądu odwoławczego z uzasadnieniem?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2013 r.

Sąd Najwyższy jest sądem funkcjonalnie właściwym do rozpoznania zażalenia na zarządzenie prezesa sądu odwoławczego o odmowie przyjęcia - złożonego na podstawie art. 524 § 1 zdanie drugie k.p.k. - wniosku o doręczenie odpisu wyroku sądu odwoławczego z uzasadnieniem.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 26/12...
I KZP 25/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 15 listopada 2012 r.
Data orzeczenia: 27 lutego 2013 r.

Czy dla ustalenia właściwości rzeczowej sądu istotny jest stan prawny z czasu wniesienia aktu oskarżenia, wskazujący w przepisie art. 25 § 1 k.p.k. zbrodnie i enumeratywnie wymienione występki jako określone typy czynów zabronionych, do rozpoznania których właściwy jest sąd okręgowy czy też na etapie ustalenia właściwości rzeczowej sądu uwzględnia się zasadę określoną w przepisie art. 4 § 1 k.k.?

Dnia 27 lutego 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Przepis art. 25 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania karnego wyznacza regułę właściwości rzeczowej, według której sąd okręgowy kompetentny jest do osądzenia zbrodni jako konkretnego czynu konkretnego sprawcy. Ponieważ o tym czy konkretny czyn konkretnego sprawcy jest zbrodnią decyduje treść art. 7 § 2 Kodeksu karnego w powiązaniu z dolną granicą ustawowego zagrożenia, przewidzianą za czyn o określonej typizacji, według stanu prawnego ustalonego z zastosowaniem reguł określonych w art. 4 § 1 tego kodeksu, więc przepis art. 25 § 1 pkt 1 k.p.k. obejmuje zakresem właściwości rzeczowej sądu okręgowego tylko te czyny zabronione, które należały do kategorii zbrodni w czasie ich popełnienia i nie utraciły tego statusu w dacie badania kwestii właściwości. Zatem w przypadku, gdy na skutek zmian normatywnych dochodzi do zmiany charakteru czynu zabronionego o określonej typizacji z występku w zbrodnię, a czyn będący przedmiotem osądu w dacie jego popełnienia stanowił występek podlegający właściwości sądu rejonowego, to określenie właściwości rzeczowej sądu okręgowego nie może mieć oparcia w treści art. 25 § 1 pkt 1 k.p.k., a musiałoby wynikać z wyraźnego przepisu intertemporalnego.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 25/12...
I KZP 24/12

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 30 października 2012 r.
Data orzeczenia: 24 stycznia 2013 r.

Czy przestępstwo określone w art. 231 § 1 kk ma charakter formalny czy też materialny, tj. czy dla przypisania odpowiedzialności za przestępstwo z art. 231 § 1 kk konieczne jest ustalenie istnienia skutku w postaci bezpośredniego narażenia na niebezpieczeństwo wystąpienia szkody dla zindywidualizowanego i skonkretyzowanego w danych okolicznościach faktycznych interesu publicznego lub prywatnego wskutek nadużycia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariusza publicznego?

Wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r.

Występek określony w art. 231 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, a więc materialnych, znamiennych skutkiem, którym jest wystąpienie niebezpieczeństwa powstania szkody w interesie publicznym lub prywatnym.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 24/12...
I KZP 23/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 3 października 2012 r.
Data orzeczenia: 24 stycznia 2013 r.

Czy zażalenie wniesione przez prokuratora na postanowienie sądu I instancji o uchyleniu środka zapobiegawczego wydane na skutek wniosku oskarżonego lub jego obrońcy (art. 254 § 1 k.p.k.), podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych, wynikających z art. 252 § 1 k.p.k., czy też na zasadach określonych w art. 254 § 3 k.p.k.?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 24 stycznia 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Norma zawarta w art. 254 § 3 k.p.k. odnosi się do postępowania odwoławczego inicjowanego zażaleniami stron złożonymi na wszelkie postanowienia sądu, podejmowane w trybie art. 254 § 1 k.p.k., a więc także i zażaleniem prokuratora na postanowienie sądu o uwzględnieniu wniosku oskarżonego (czy jego obrońcy) i uchyleniu tymczasowego aresztowania.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 23/12...
I KZP 22/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 13 września 2012 r.
Data orzeczenia: 24 stycznia 2013 r.

Czy przepis art. 300 § 2 k.k. obejmuje swoją ochroną wyłącznie wierzytelności wynikające z obrotu gospodarczego, czy też udziela ochrony również wierzytelnościom powstałym w obrocie gospodarczym, zabezpieczającym interes fiskalny Państwa, w szczególności daninom publicznym i podatkom?

Dnia 24 stycznia 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Przepis art. 300 § 2 k.k. udziela ochrony również wierzytelnościom nie związanym z obrotem gospodarczym, w tym wynikającym z zobowiązań podatkowych.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 22/12...
I KZP 21/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 10 września 2012 r.
Data orzeczenia: 24 stycznia 2013 r.

1. Czy do idealnego zbiegu przestępstwa z art. 8 k.k.s. stosuje się zasady wyłączania wielości ocen, a jeżeli tak to,

2. Czy art. 108 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011.177.1054 j.t.) w odniesieniu do fikcyjnej faktury rodzi obowiązek podatkowy, czy też zawarte w tym przepisie zobowiązanie do zapłaty kwoty podatku wskazanej w wystawionej fakturze ma charakter, swoistej sankcji administracyjnej,

3. Czy zmiana stanu prawnego związana z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku VAT zwłaszcza art. 108 ust. 1 w miejsce ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zmianami, w tym art. 33 ust. 1, oddziaływuje w jakikolwiek sposób na zakres odpowiedzialności karnej osób wystawiających fikcyjne faktury pod rządami ustawy obowiązującej poprzednio oraz czy mają tu zastosowanie przepisy intertemporalne określone w art. 2 § 2 k.k.s. ewentualnie art. 4 k.k.,

4. Jaki przepis obowiązującego prawa nakłada na wystawcę fikcyjnej faktury VAT obowiązek jej wystawienia w rozumieniu art. 62 § 1 i 2 k.k.s.

Uzasadnienie

Dnia 24 stycznia 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 21/12...
I KZP 20/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 3 września 2012 r.
Data orzeczenia: 24 stycznia 2013 r.

Czy - a jeżeli tak, to w jakim terminie - dopuszczalne jest cofnięcie (odwołanie) przez oskarżyciela prywatnego oświadczenia o odstąpieniu od oskarżenia złożonego przed rozpoczęciem przewodu sądowego (art. 496 § 2 k.p.k.)?

Uzasadnienie

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r.

Oskarżyciel prywatny może odwołać złożone przed rozpoczęciem przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej oświadczenie o odstąpieniu od oskarżenia – do chwili wydania przez sąd postanowienia o umorzeniu postępowania.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 20/12...
I KZP 19/12

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 29 sierpnia 2012 r.
Data orzeczenia: 24 stycznia 2013 r.

1. Czy reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie do regulacji zawartej w art. 8 k.k.s.?
2. O ile zasadne jest stosowanie reguł wyłączania wielości ocen, czy art. 76 § 1 k.k.s. stanowi lex specialis w stosunku do art. 286 § 1 k.k.?

Wniosek Pierwszego Prezesa SN

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r.

Reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art. 8 § 1 k.k.s.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 19/12...
I KZP 18/12

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 28 sierpnia 2012 r.
Data orzeczenia: 24 stycznia 2013 r.

Czy do postępowania sądowego wszczynanego przez wniesienie odwołania do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych od orzeczenia Krajowego Sądu Dyscyplinarnego, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz.U. Nr 77, poz. 649 ze zm.), stosuje się przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. nr 43, poz. 296 ze zm.), czy też przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555)?

Wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r.

Do postępowania sądowego, wszczynanego przez wniesienie do sądu okręgowego – sądu pracy i ubezpieczeń społecznych odwołania od orzeczenia Krajowego Sądu Dyscyplinarnego na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz.U. Nr 77, poz. 649 ze zm.), stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555 ze zm.).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 18/12...
I KZP 17/12

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 9 sierpnia 2012 r.
Data orzeczenia: 29 października 2012 r.

Czy w wyroku łącznym granice kary łącznej grzywny wymierzonej w stawkach dziennych, o których mowa w art. 39 § 1 k.k.s i art. 86 § 1 k.k., wyznaczone są jedynie poprzez kryterium ilości stawek dziennych, czy też przy kształtowaniu w wyroku łącznym wymiaru kary łącznej grzywny jej ustawowe granice określa iloczyn liczby stawek dziennych i ich wysokości w dotychczas orzeczonych grzywnach?

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2012 r.

W wyroku łącznym granice kary łącznej grzywny wymierzonej w stawkach dziennych, o których mowa w art. 86 § 1 k.k. i art. 39 § 1 k.k.s., wyznaczane są wyłącznie przez kryterium liczby stawek dziennych. Wysokość na nowo określonej stawki dziennej nie może jednak przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio (art. 86 § 2 k.k.).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 17/12...
I KZP 16/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 12 lipca 2012 r.
Data orzeczenia: 29 października 2012 r.

Jaki organ (sąd czy urząd skarbowy) jest właściwy do orzekania, w trybie art. 206 § 3 k.k.w., w przedmiocie umorzenia należności Skarbu Państwa z tytułu przepadku korzyści majątkowej?

Uzasadnienie

Dnia 29 października 2012 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Orzekanie na podstawie art. 206 § 3 k.k.w. w przedmiocie umorzenia kwoty pieniężnej z tytułu środka karnego przepadku korzyści majątkowej należy do kompetencji sądu pierwszej instancji lub innego sądu równorzędnego (art. 2 pkt 1 k.k.w).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 16/12...
I KZP 15/12

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 6 lipca 2012 r.
Data orzeczenia: 29 października 2012 r.

Czy zawarte w art. 575 § 1 k.p.k. określenie »wyrok łączny traci moc« oznacza, że z chwilą wydania nowego wyroku łącznego tracą moc wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w poprzednim wyroku łącznym, czy też tracą moc tylko te jego rozsztrzygnięcia o połączeniu kar tego samego rodzaju bądź o umorzeniu postępowania na podstawie art. 572 k.p.k., które zostały objęte nowym wyrokiem lącznym?

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2012 r.

Użyte w art. 575 § 1 k.p.k. wyrażenie „wyrok łączny traci moc” oznacza, że z chwilą wydania nowego wyroku łącznego tracą moc zawarte w poprzednim wyroku łącznym te jego rozstrzygnięcia o połączeniu kar lub środków karnych, bądź o umorzeniu postępowania na podstawie art. 572 k.p.k., które objęte zostały nowym wyrokiem łącznym, wydanym w związku z powstałą po wydaniu pierwszego wyroku łącznego potrzebą, wynikającą z przesłanek prawnomaterialnych, określonych w art. 85 k.k.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 15/12...
I KZP 14/12

Skład 3 sędziów
Data wpływu: 19 czerwca 2012 r.
Data orzeczenia: 29 października 2012 r.

Czy osobie podejrzanej, o której mowa w art. 247 § 1 k.p.k. przysługuje zażalenie do sądu na zarządzenie prokuratora o zatrzymaniu i przymusowym doprowadzeniu w sytuacji, gdy do faktycznego zatrzymania osoby nie doszło, a co za tym idzie, czy sformułowanie przepisu art. 247 § 2 k.p.k.: <Do zatrzymania, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio art. 246>, odnosi się do uprawnienia wskazanej osoby do zaskarżenia decyzji procesowej prokuratora, która nie została zrealizowana w drodze faktycznego zatrzymania

Dnia 29 października 2012 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały
TEZA:

art. 247§1 k.p.k. (o którego wykładnię zwraca się Sąd Rejonowy) normuje sytuację związaną z zatrzymaniem osoby podejrzanej, a więc takiej, której nie przedstawiono jeszcze zarzutu popełnienia czynu zabronionego. Analogiczną sytuację podejrzanego – osoby, której taki zarzut już postawiono – reguluje art. 75§2 k.p.k. (stosowany z uwzględnieniem zasady wyrażonej w art. 71§3 k.p.k.);

decyzja o zatrzymaniu i doprowadzeniu podejrzanego podejmowana przez prokuratora na podstawie art. 75§2 k.p.k. (tak jak decyzja o zatrzymaniu oskarżonego wydawana przez sąd) podejmowana powinna być w formie postanowienia;

na takie postanowienie prokuratora przysługuje zażalenie;

w przypadku, gdy zatrzymanie nie zostało faktycznie dokonane, zażalenie takie może zostać złożone tylko na postanowienie jeszcze wykonalne (przed upływem konkretnej daty, wskazanej jako termin zatrzymania), później staje się bowiem bezprzedmiotowe.

Uzasadnienie
szczegóły dla sygnatury I KZP 14/12...
I KZP 13/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 14 czerwca 2012 r.
Data orzeczenia: 17 lipca 2012 r.

- Czy w świetle treści Art. 77. § 8 Ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z dnia 12 września 2001 r., w brzmieniu obowiązującym po 28 marca 2012 r.) uprawnione jest delegowanie sędziego przez Prezesa Sądu Apelacyjnego, do orzekania, w tym samym czasie, w więcej niż w jednym sądzie równoległym lub niższym na obszarze apelacji i czy w razie uznania nieprawidłowości takiej praktyki, skutkiem jest nieważność całej delegacji?

- Czy w świetle treści Art. 77. § 8 Ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z dnia 12 września 2001 r., w brzmieniu obowiązującym po 28 marca 2012 r.), delegowanie sędziego przez Prezesa Sądu Apelacyjnego, do orzekania w sądzie równoległym lub niższym, na okres 6 miesięcy, obejmujące orzekanie w zakresie ograniczonym wyłącznie do kilku kategorii spraw - ale tylko w soboty, niedziele i dni ustawowo wolne od pracy, a także w miarę potrzeby w dni kolejne, celem kontynuowania toczących się postępowań w tych sprawach – spełnia ustawowe kryterium ”nieprzerwanego okresu delegacji” o jakim mowa w powołanym przepisie, a w razie gdyby nie spełniało, to czy skutkiem tego jest nieważność całej delegacji?

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2012 r.

w zakresie pytania pierwszego:

Równoczesne delegowanie sędziego, na podstawie art. 77 § 8 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zmianami), do więcej niż jednego sądu równorzędnego lub niższego – aczkolwiek może niekiedy utrudnić wykonywanie obowiązków delegowanego sędziego - nie stanowi naruszenia tego przepisu.

W zakresie pytania drugiego Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Uzasadnienie

Uchwała zapadła przy 1 zdaniu odrębnym.

Zdanie odrębne

szczegóły dla sygnatury I KZP 13/12...
I KZP 12/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 4 czerwca 2012 r.
Data orzeczenia: 29 października 2012 r.

Czy przestępstwo z art. 196 k.k. można popełnić jedynie działając w zamiarze bezpośrednim, czy także działając w zamiarze ewentualnym?

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2012 r.

Przestępstwo określone w art. 196 k.k. popełnia ten, kto swoim zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym obejmuje wszystkie znamiona tego występku.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 12/12...
I KZP 11/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 17 maja 2012 r.
Data orzeczenia: 29 października 2012 r.

Czy ingerencja sprawcy w proces zabezpieczający mienie ruchome przed dostaniem się do jego wnętrza, polegająca na uniemożliwieniu uruchomienia elektronicznej (lub innej) przeszkody chroniącej to mienie, a następnie zabór tego mienia (lub innej rzeczy znajdującej się wewnątrz) w celu przywłaszczenia wyczerpuje normatywne pojęcie kradzieży z włamaniem w rozumieniu art. 279 § 1 kk, czy też stanowi kradzież zwykłą w rozumieniu art. 278 § 1 kk (bądź z uwagi na wartość mienia wykroczenie z art. 119 § 1 kw), ewentualnie czy jest etapem niekaralnych czynności przygotowawczych do dokonania przestępstwa kradzieży z włamaniem?

Dnia 29 października 2012 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 11/12...
I KZP 10/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 9 maja 2012 r.
Data orzeczenia: 29 października 2012 r.

Czy wykonywanie robót budowlanych w sytuacji, gdy decyzja o zatwierdzeniu projektu budowlanego i pozwoleniu na budowę nie korzysta jeszcze z waloru ostateczności, wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 90 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. z 2010 roku nr 243, poz. 1623)?

Dnia 29 października 2012 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Przestępstwo określone w art. 90 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (jedn.tekst: Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.), w części odsyłającej do unormowań art. 48, art. 49b i art. 50 ust. 1 pkt. 1 tej ustawy, jest przestępstwem formalnym; odpowiedzialność na jego podstawie ponosi także ten, kto wykonuje (lub wykonał) roboty budowlane bez ostatecznej decyzji pozwalającej na rozpoczęcie i prowadzenie budowy lub wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, oraz także ten, kto wykonuje (lub wykonał) zgłoszone roboty przed upływem terminu przewidzianego na decyzję o wniesieniu w tym przedmiocie sprzeciwu.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 10/12...
I KZP 9/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 23 kwietnia 2012 r.
Data orzeczenia: 20 czerwca 2012 r.

Czy wynikający z treści przepisu art. 66 § 3 kk materialno prawny warunek pojednania się pokrzywdzonego ze sprawcą jest spełniony również wtedy gdy pojednanie takie nastąpiło między kuratorem ustanowionym przez sąd opiekuńczy na podstawie przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego dla reprezentowania małoletniego pokrzywdzonego w postępowaniu karnym a sprawcą, a jeśli tak, czy dla zachowania skuteczności tej czynności konieczne jest zezwolenie sądu opiekuńczego?

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012 r.

Do pojednania małoletniego pokrzywdzonego z jego rodzicem w trybie art. 66 § 3 k.k. uprawniony jest kurator wyznaczony przez sąd opiekuńczy do reprezentowania małoletniego. Na pojednanie to musi zezwolić sąd opiekuńczy.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 9/12...
I KZP 8/12

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 19 kwietnia 2012 r.
Data orzeczenia: 20 czerwca 2012 r.

Czy do znamion przestępstwa znieważenia funkcjonariusza publicznego (art. 226 § 1 k.k.) należy publiczność działania sprawcy?

Wniosek Pierwszego Prezesa SN

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012 r.

Do znamion przestępstwa określonego w art. 226 § 1 k.k. nie należy publiczne działanie sprawcy.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 8/12...
I KZP 7/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 13 kwietnia 2012 r.
Data orzeczenia: 20 czerwca 2012 r.

Czy prokurator, w odniesieniu do czynów, które według zarzutów miał popełnić w czasie sprawowania swojego urzędu, zachowuje immunitet określony w art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz.U.2011.270.1599 j.t.) także wtedy, kiedy kwestia pociągnięcia go za nie do odpowiedzialności karnej aktualizuje się dopiero po zakończeniu sprawowania przez niego urzędu, nawet gdy nie korzysta ze statusu prokuratora w stanie spoczynku?

Dnia 20 czerwca 2012 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Warunkiem obowiązywania immunitetu formalnego, określonego w art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2011 r. Nr 270, poz. 1599 ze zm.) jest posiadanie statusu prokuratora, który nabywa się z momentem doręczenia zawiadomienia o powołaniu, i który ustaje z chwilą wygaśnięcia stosunku służbowego, co następuje po upływie trzech miesięcy od doręczenia zawiadomienia o odwołaniu, chyba że na wniosek prokuratora określono krótszy termin.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 7/12...
I KZP 6/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 5 kwietnia 2012 r.
Data orzeczenia: 20 czerwca 2012 r.

1. Czy reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie na gruncie art. 8 § 1 k.k.s.,

2. O ile słuszne jest stosowanie reguł wyłączania wielości ocen, czy art. 76 k.k.s. jest lex specialis do art. 286 § 1 k.k.,

3. O ile stosowanie reguł wyłączania wielości ocen na gruncie art. 8 § 1 k.k.s. nie jest zasadne, czy przestepstwo z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. pozostaje w zbiegu idealnym z przestępstwem z art. 286 § 1 k.k.s.?

Dnia 20 czerwca 2012 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 6/12...
I KZP 5/12

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 28 marca 2012 r.
Data orzeczenia: 20 czerwca 2012 r.

Czy użyte w art. 115 § 10 kk znamię "w czasie orzekania nie ukończył 24 lat" dotyczy wydania pierwszego wyroku w sprawie, czy też każdego kolejnego wydanego w tej sprawie wyroku?

Uzasadnienie

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012 r.

Zawarte w art. 115§10 kk sformułowanie „w czasie orzekania w pierwszej instancji” dotyczy czasu orzekania w tej instancji po raz pierwszy w sprawie. Sprawca, który w tym czasie był młodocianym w rozumieniu art. 115§10 kk zachowuje ten status do zakończenia postępowania prawomocnym orzeczeniem.

Uzasadnienie

Uchwała zapadła przy 2 zdaniach odrębnych.

Uzasadnienie zdania odrębnego - SSN Michał Laskowski
Uzasadnienie zdania odrębnego - SSN Andrzej Siuchniński

szczegóły dla sygnatury I KZP 5/12...
I KZP 4/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 19 marca 2012 r.
Data orzeczenia: 20 czerwca 2012 r.

Czy w obowiązującym stanie prawnym unormowania zawarte w treści art. 38 ust. 1 - 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jednolity - Dz. U. 2003.106.1002 z późn. zmianami) określające sposób wykonania (organ oraz sposób postępowania) przepadku zwierzęcia, orzekanego jako środek karny tyczą wyłącznie rozstrzygnięć podejmowanych w oparciu o treść art. 35 ust. 3; art. 37 ust. 4; art. 37a ust. 2 cytowanej wyżej ustawy czy też stanowią podstawę prawną wykonywania przepadku zwierzęcia (pies rasy chart) orzeczoną w oparciu o inną podstawę prawną - w szczególności w oparciu o treść art. 44§6 kk.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012 r.

Przewidziany w art. 38 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r., Nr 106, poz. 1002 ze zm.) tryb wykonania środka karnego przepadku zwierzęcia odnosi się do każdego orzeczenia takiego środka karnego, bez względu na podstawę jego zastosowania, jeżeli ustawa penalizująca czyn, za który przewiduje się taki przepadek wyraźnie wskazuje, że dotyczy on zwierzęcia, chyba że zakłada ona jednocześnie inny tryb jego wykonania albo równie wyraźnie przyjmuje, że jest to jednak przepadek „rzeczy”. Ponieważ ustawa z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz. U. 2005 r., Nr 127, poz. 1066 ze zm.) nie przewiduje powyższych wyłączeń, przepadek psa rasy chart lub mieszańca tej rasy, orzeczony w ramach skazania za przestępstwo określone w tej ustawie, podlega wykonaniu na zasadach wskazanych w ustawie o ochronie zwierząt.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 4/12...
I KZP 3/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 30 stycznia 2012 r.
Data orzeczenia: 20 czerwca 2012 r.

Czy możliwość skorzystania z instytucji czynnego żalu określonej w art. 16 a k.k.s. jest wyłączona po ujawnieniu czynu i wszczęciu wobec sprawcy postępowania karnego skarbowego?

Dnia 20 czerwca 2012 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Jeżeli przepis przyjęty w ramach kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy, zastosowanego na podstawie art. 7 § 1 k.k.s., nie zawiera znamion pozwalających, po ich wypełnieniu, na złożenie korekty deklaracji podatkowej, to wykluczone jest zaniechanie ukarania sprawcy na podstawie art. 16a k.k.s. za tak zakwalifikowane przestępstwo, mimo że wypełniło ono również znamiona czynu objętego tym przepisem.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 3/12...
I KZP 2/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 12 stycznia 2012 r.
Data orzeczenia: 28 marca 2012 r.

Czy użyte w art. 115 § 10 kk znamię "w czasie orzekania nie ukończył 24 lat" dotyczy wydania pierwszego wyroku w sprawie, czy też każdego kolejnego wydanego w tej sprawie wyroku?

Sąd Najwyższy na podstawie art. 441 § 2 k.p.k. postanowił przekazać rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego powiększonemu składowi Sądu Najwyższego.

szczegóły dla sygnatury I KZP 2/12...
I KZP 1/12

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 2 stycznia 2012 r.
Data orzeczenia: 28 marca 2012 r.

1) czy rzeczą cudzą, o której mowa w art. 278 § 1 i w art. 284 § 1 Kodeksu karnego, jest również rzecz, której współwłaścicielem jest sprawca czynu określonego w tych przepisach,

2) jeżeli tak, to czy rzeczą cudzą w tym rozumieniu jest również rzecz, której współwłaścicielem jest sprawca, a która znajduje się w jego wyłącznym posiadaniu.

Dnia 28 marca 2012 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Drzewa rosnące w lesie, wycięte w ramach prawidłowej gospodarki leśnej, na co wskazuje posiadanie świadectwa legalności pozyskania drewna, stanowią pożytki rzeczy (nieruchomości – lasu) w rozumieniu art. 53 § 1 k.c. W przypadku współwłasności lasu wycięte z niego drzewa, stanowią, w rozumieniu prawa karnego, dalej rzecz wspólną, i – o ile zostały one pozyskane w ramach prawidłowej gospodarki leśnej – będą pożytkami rzeczy wspólnej (art. 53 § 1 k.c.), a te winny podlegać podziałowi pomiędzy współwłaścicieli lasu zgodnie z treścią art. 207 k.c. lub w sposób określony w umowie quoad usum.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 1/12...

Roczniki: