Zagadnienia prawne

Wydrukuj stronę

Zagadnienia prawne

Przejdź do wyboru roczników aktualności

Kryteria filtrowania

Zakres:: Izba Karna zmień na inny zakres
Rocznik:: 2013 zmień na inny rocznik

I KZP 30/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 23 grudnia 2013 r.
Data orzeczenia: 27 marca 2014 r.

Czy sąd może odmówić stosowania art. 75 § 1 kodeksu karnego w zakresie w jakim Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 17 lipca 2013 roku, SK 9/10, uznał ten przepis za niezgodny z art. 45 ustęp 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej mimo, że jeszcze nie upłynął okres vacatio legis po upływie którego przepis ten traci moc, we wskazanym zakresie?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2014 r.

Sąd może nie stosować art. 75 § 1 k.k. w zakresie, w jakim Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 17 lipca 2013 r. (sygn. akt SK 9/10) uznał ten przepis za niekonstytucyjny, jeżeli obligatoryjny tryb zarządzenia wykonania kary wobec skazanego, co do którego w okresie próby orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, prowadziłby do naruszenia Konstytucji RP w większym stopniu niż odstąpienie od tego trybu, z uwagi na szczególne okoliczności sprawy.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 30/13...
I KZP 29/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 10 grudnia 2013 r.
Data orzeczenia: 26 lutego 2014 r.

Czy zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczony z wyłączeniem pewnej ich kategorii stoi w sprzeczności z ustawą o kierujących pojazdami z dnia 5 stycznia 2011 roku wraz ze zmianami z dnia 18 stycznia 2013 roku,

a jeżeli tak, to czy ustawa o kierujących pojazdami wyklucza możliwość orzekania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych z wyłączeniem pewnej ich kategorii, a nadto czy organy administracji, z uwagi na treść przepisów ustawy o kierujących pojazdami, uprawnione są do ingerencji w treść prawomocnego wyroku karnego w zakresie prawomocnie orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych z wyłączeniem pewnej ich kategorii?

Dnia 26 lutego 2014 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Sąd orzeka o zakazie prowadzenia pojazdów, określając jednocześnie jakiego rodzaju pojazdów zakaz dotyczy i dopiero to orzeczenie sądu stanowi podstawę do cofnięcia uprawnień do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie przez właściwy organ administracji. Organ ten nie może przy tym rozszerzyć ani zawęzić orzeczonego przez sąd zakazu.
Orzeczenie przez sąd środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych określonego rodzaju nie narusza przepisów ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2011 r., Nr 30, poz. 151 t.j. ze zm.).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 29/13...
I KZP 27/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 13 listopada 2013 r.
Data orzeczenia: 26 lutego 2014 r.

Czy orzekanie przez sędziego [...] w sprawie [...] Sądu Rejonowego w Augustowie VI Wydział Zamiejscowy w Sejnach w sytuacji gdy decyzja o jego przeniesieniu w związku z likwidacją Sądu Rejonowego w Sejnach i utworzeniu Wydziałów Zamiejscowych Sądu Rejonowego w Augustowie w dniu 01.01.2013 r. została podpisana przez Podsekretarza Stanu, a nie Ministra Sprawiedliwości nie wyczerpuje znamion określonych w art. 439 § 1 pkt 2 kpk - będących bezwzględną przyczyną odwoławczą - skutkującą konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku?

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2014 r.

Sąd Najwyższy uchwalił udzielić odpowiedzi jak w uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r. w sprawie BSA-4110-4/13 (OSNKW 2014, z. 2, poz. 9).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 27/13...
I KZP 28/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 13 listopada 2013 r.
Data orzeczenia: 26 lutego 2014 r.

Czy sędzia orzekający na innym - niż wyznaczone w akcie powołania przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim - miejscu służbowym w związku z jego przeniesieniem w trybie art. 75 § 3 w zw. z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (jednolity tekst Dz. U. z 2013 r., poz. 427) na podstawie decyzji wydanej przez Podsekretarza Stanu (Sekretarza Stanu) w Ministerstwie Sprawiedliwości, jest osobą nieuprawnioną do orzekania w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k.?

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2014 r.

Sąd Najwyższy uchwalił udzielić odpowiedzi jak w uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r. w sprawie BSA-4110-4/13 (OSNKW 2014, z. 2, poz. 9).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 28/13...
I KZP 26/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 28 października 2013 r.
Data orzeczenia: 26 lutego 2014 r.

Czy Sąd Rejonowy w Jędrzejowie - orzekający od dnia 01 stycznia 2013 roku w VII Zamiejscowym Wydziale Karnym we Włoszczowie w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt [...] - jest Sądem ustanowionym ustawą, a więc uprawnionym do rozstrzygania w sprawach karnych w rozumieniu art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284 ze zm.) w sytuacji, gdy decyzja Ministra Sprawiedliwości o przeniesieniu sędziego referenta rozpoznającego sprawę o sygn. akt [...] na inne miejsce służbowe, wydana na podstawie art. 75 § 3 w zw. z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku - Prawo o ustroju sądów powszechnych (jednolity tekst: Dz. U. z 2013 roku, poz. 427), została podpisana przez Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, zaś wymieniony Sąd Rejonowy w VII Zamiejscowym Wydziale Karnym działa jako sąd odwoławczy, rozpoznający zażalenie pokrzywdzonego na postanowienie prokuratora o umorzeniu dochodzenia?

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2014 r.

Sąd Najwyższy uchwalił udzielić odpowiedzi jak w uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r., w sprawie BSA-4110-4/13 (OSNKW 2014, z. 2, poz. 9).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 26/13...
I KZP 25/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 22 października 2013 r.
Data orzeczenia: 26 lutego 2014 r.

Czy sędzia zniesionego Sądu Rejonowego, przeniesiony na inne miejsce służbowe decyzją wydaną i podpisaną w zastępstwie Ministra Sprawiedliwości w trybie artykułu 75 § 2 pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r., Prawo o Ustroju Sądów Powszechnych (Dz. U. 2012.427.j.t.) przez Sekretarza lub Podsekretarza Stanu, jest osobą nieuprawnioną do orzekania w sprawie, w rozumieniu artykułu 439 § 1 pkt 1 kpk?

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2014 r.

Sąd Najwyższy uchwalił udzielić odpowiedzi jak w uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r. w sprawie BSA-4110-4/13 (OSNKW 2014, z. 2, poz. 9).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 25/13...
I KZP 24/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 10 października 2013 r.
Data orzeczenia: 18 grudnia 2013 r.

Czy prokurator, biorący na podstawie art. 55 § 4 kpk udział w sprawie wszczętej na podstawie aktu oskarżenia wniesionego przez oskarżyciela posiłkowego, występuje w takiej sprawie w charakterze strony?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2013 r.

Prokuratorowi, który na podstawie art. 55 § 4 k.p.k. bierze udział w sprawie wszczętej na podstawie aktu oskarżenia wniesionego przez oskarżyciela posiłkowego, przysługują prawa strony.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 24/13...
I KZP 23/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 8 października 2013 r.
Data orzeczenia: 18 grudnia 2013 r.

Czy w sytuacji, gdy skazany po odroczeniu wykonania kary na podstawie art. 151 § 1 kkw na okres jednego roku, uzyskał następnie przewidziane w art. 152 kkw warunkowe zawieszenie wykonania tej kary, a wykonanie kary warunkowo zawieszonej zostało następnie zarządzone, możliwe jest ponowne odraczanie wykonania tej kary na podstawie art. 151 § 1 kkw mimo, że była ona już odroczona łącznie na maksymalny okres jednego roku?

Dnia 18 grudnia 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Możliwość orzekania w kwestii dalszego odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 151 § 1 k.k.w., a w konsekwencji także co do potencjalnego ponownego warunkowego zawieszenia jej wykonania na podstawie art. 152 § 1 k.k.w., jest związana ze zróżnicowaniem tych okresów wynikającym z art. 151 § 1 zd. pierwsze i zd. drugie k.k.w. oraz uzależniona od ich upływu.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 23/13...
I KZP 21/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 2 października 2013 r.
Data orzeczenia: 18 grudnia 2013 r.

a) Czy badanie przez sąd dopuszczalności wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa, wniesionego przez osobę, o której mowa w art. 306 § 1a pkt 3 k.p.k. przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 22 marca 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, tj. przed 23 lipca 2013 r., jest aktualne pod kątem zastosowania art. 430 § 1 k.p.k., gdy rozpoznanie ma nastąpić po tej dacie ?,

a w razie odpowiedzi pozytywnej,

b) Czy badając dopuszczalność wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa, wniesionego przez osobę, o której mowa w art. 305 § 4 k.p.k., Sąd ma obowiązek czynić własne ustalenia faktyczne pod kątem weryfikacji, czy wskutek przestępstwa doszło (mogło dojść) do naruszenia praw skarżącego (art. 306 § 1 pkt 3 k.p.k. in fine), czy też wystarczające jest, aby okoliczność ta wynikała ze stanowiska procesowego zawiadamiającego w sprawie?

Dnia 18 grudnia 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Rozszerzenie uprawnień do zaskarżenia postanowienia o zaniechaniu ścigania w znowelizowanym art. 306 k.p.k. (ustawa z dnia 22 marca 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, Dz. U. z 2013 r., poz. 480) odnosi się do zażaleń wniesionych po dniu 22 lipca 2013 r.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 21/13...
I KZP 22/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 2 października 2013 r.
Data orzeczenia: 18 grudnia 2013 r.

a) Czy badanie przez sąd dopuszczalności wniesienia zażalenia na postanowienie o umorzeniu dochodzenia, wniesionego przez osobę, o której mowa w art. 306 § 1a pkt 3 k.p.k. przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 22 marca 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, tj. przed 23 lipca 2013 r., jest aktualne pod kątem zastosowania art. 430 § 1 k.p.k., gdy rozpoznanie ma nastąpić po tej dacie ?,

a w razie odpowiedzi pozytywnej,

b) Czy badając dopuszczalność wniesienia zażalenia na postanowienie o umorzeniu dochodzenia przez osobę, o której mowa w art. 306 § 1a pkt 3 k.p.k., Sąd ma obowiązek czynić własne ustalenia faktyczne pod kątem weryfikacji, czy wskutek przestępstwa doszło (mogło dojść) do naruszenia praw skarżącego, czy też wystarczające jest, aby okoliczność ta wynikała z jego stanowiska procesowego w sprawie?

Dnia 18 grudnia 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 22/13...
I KZP 20/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 27 września 2013 r.
Data orzeczenia: 18 grudnia 2013 r.

Zagadnienie prawne przedstawione celem rozstrzygnięcia rozbieżności w wykładni art. 299 § 1 k.k. i wskazania kierunku interpretacji znamienia: "pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego", czy wypełniają ją wartości majątkowe, w tym środki płatnicze, które zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, a więc pochodzące bezpośrednio z czynu zabronionego, czy też jego desygnatem są tylko i wyłącznie te wartości, które zostały uzyskane przy pomocy korzyści pochodzących z przestępstwa?

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2013 r.

Przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. są wymienione w tym przepisie „środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości” pochodzące bezpośrednio lub pośrednio z popełnienia czynu zabronionego.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 20/13...
I KZP 19/13

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 26 września 2013 r.
Data orzeczenia: 18 grudnia 2013 r.

Czy użyte w treści art. 299 § 1 k.k. sformułowanie "środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości, pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego", oznacza, że przedmioty i prawa, które zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, a więc pochodzą bezpośrednio z tego czynu, nie mogą być przedmiotem wykonawczym przestępstwa "prania brudnych pieniędzy", a w konsekwencji również, w zasadniczej większości przypadków, sprawca przestępstwa źródłowego nie może dopuścić się występku z art. 299 § 1 k.k.?

Uzasadnienie wniosku (Sygn. akt I KZP 10/13)

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2013 r.

1. Przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. są wymienione w tym przepisie „środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości” pochodzące bezpośrednio lub pośrednio z popełnienia czynu zabronionego;

2. Sprawcą przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. może być również sprawca czynu zabronionego, z którego popełnieniem związana jest korzyść stanowiąca przedmiot czynności wykonawczej.

Uzasadnienie

Sąd Najwyższy postanowił nadać uchwale moc zasady prawnej

szczegóły dla sygnatury I KZP 19/13...
I KZP 18/13

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 23 września 2013 r.
Data orzeczenia: 18 grudnia 2013 r.

Czy sądem penitencjarnym właściwym do rozpoznania skargi na decyzje organów postępowania wykonawczego przewidzianej w art. 7 k.k.w. jest sąd aktualnego miejsca przebywania skazanego (art. 3 § 2 k.k.w.), czy też sąd miejsca wydania zaskarżonej decyzji?

Wniosek RPO

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2013 r.

Sądem miejscowo właściwym do rozpoznania skargi na decyzje organów wymienionych w art. 7 § 1 k.k.w., w sprawach dotyczących odbywania kary pozbawienia wolności, kary aresztu, kary porządkowej, środka przymusu skutkującego pozbawienie wolności, wykonywania orzeczenia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu oraz środka zabezpieczającego polegającego na umieszczeniu w zakładzie zamkniętym, jest sąd penitencjarny (art. 7 § 2 k.k.w.), w którego okręgu skazany przebywa (art. 3 § 2 k.k.w.) w czasie wydania decyzji podlegającej zaskarżeniu.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 18/13...
I KZP 17/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 18 września 2013 r.
Data orzeczenia: 28 listopada 2013 r.

Czy zainstalowanie w pojeździe osoby będącej przedmiotem zlecenia detektywistycznego urządzenia GPS związanego z obserwacją osoby jest czynnością dopuszczalną w myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 Ustawy z 6 lipca 2001 r. o usługach detektywistycznych (Dz.U.2002.12.110.), czy też jest czynnością operacyjno - rozpoznawczą przewidzianą w art. 7 w/wymienionej ustawy zastrzeżoną dla innych upoważnionych organów?

Dnia 28 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Czynności operacyjno-rozpoznawcze zastrzeżone dla upoważnionych organów i instytucji państwowych na mocy odrębnych przepisów, w rozumieniu art. 45 w zw. z art. 7 u.u.d., to takie czynności operacyjno-rozpoznawcze, które zostały wprost wymienione przez ustawodawcę w ustawach i dla których określił on przesłanki warunkujące ich podjęcie przez te organy i instytucje.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 17/13...
I KZP 16/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 13 września 2013 r.
Data orzeczenia: 28 listopada 2013 r.

- czy do łącznego okresu odroczenia, o którym mowa w art. 151 § 3 kkw, stwarzającego dla skazanego możliwość ubiegania się o warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności, zalicza się okres pomiędzy datą zakończenia wcześniej udzielonego odroczenia a datą graniczną roku od dnia wydania pierwszego postanowienia o odroczeniu, jeśli wniosek o kolejne odroczenie został złożony przed upływem terminu oznaczonego w postanowieniu o odroczeniu, a sąd nie wydał postanowienia o odroczeniu wykonania kary przed upływem roku od dnia wydania pierwszego postanowienia o odroczeniu,
- czy niewydanie przez sąd postanowienia w przedmiocie wniosku skazanego o dalsze odroczenie wykonania kary, przed upływem granicznej daty limitującej możliwość odroczenia na czas nieprzekraczający roku, uprawnia sąd rozpoznający wniosek o warunkowe, na podstawie art. 152 kkw, zawieszenie wykonania kary, do merytorycznej – z punktu widzenia wystąpienia przesłanek z art. 69 kk - oceny okresu odroczenia stwierdzonego postanowieniami sądu łącznie z faktycznym czasem niewykonywania wobec skazanego kary z powodu trwającego postępowania w przedmiocie odroczenia wykonania kary a niezakończonego wydaniem postanowienia o odroczeniu z powodu upływu roku, zainicjowanego wnioskiem złożonym przed upływem okresu odroczenia wcześniej udzielonego, tj. okresem między datą tego wcześniej udzielonego odroczenia, a datą graniczną roku liczoną od daty wydania pierwszego postanowienia o odroczeniu pozbawienia wolności.

Dnia 28 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Wniosek skazanego o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności, złożony na podstawie art. 151 § 1 k.k.w. przed zakończeniem roku od dnia pierwszego postanowienia o odroczeniu kary, podlega rozpoznaniu także po upływie tego roku, i może być uwzględniony, ale wykluczone jest określenie końcowej daty odroczenia na dzień późniejszy niż odpowiadający kalendarzowo terminowi początkowemu (chyba że odroczenie dotyczy osoby wskazanej w art. 151 § 1 zd. drugie k.k.w.) oraz na dzień późniejszy niż data osadzenia skazanego w celu odbycia kary albo z powodu tymczasowego aresztowania.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 16/13...
I KZP 15/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 10 września 2013 r.
Data orzeczenia: 28 listopada 2013 r.

Czy dopuszczalne jest pociągnięcie do odpowiedzialności karnoskarbowej za występek z art. 107 § 1 kks osób, które prowadzą grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny wbrew zakazom zawartym w art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych w sytuacji, gdy projekt tych przepisów nie został przedstawiony przez Państwo Polskie w Komisji Europejskiej w ramach procedury notyfikacyjnej?

Dnia 28 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Naruszenie wynikającego z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.L. 363, s. 81) obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Jeżeli w konkretnym postępowaniu sąd dochodzi do wniosku, że doszło do takiej wadliwości trybu ustawodawczego, może nie stosować tych przepisów tylko w ten sposób, że zawiesi prowadzone postępowanie, w którym miałyby one zostać zastosowane i skieruje stosowne pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego. Jednak do czasu zainicjowania tej kontroli lub podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny stosownego rozstrzygnięcia, brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych, w tym jej art. 6. ust 1 i art. 14 ust. 1.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 15/13...
I KZP 14/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 29 sierpnia 2013 r.
Data orzeczenia: 28 listopada 2013 r.

Czy uznanie, w myśl wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r., w sprawie C-213/11 (Dz.U.UE.L. 1998.204.37), że art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540 ze zm.) jest przepisem technicznym w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.L. 363, s. 81), oznacza, że urządzanie gier na automatach, w których gry zawierają element losowości, podlega regulacjom ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 2004 r., nr 4, poz. 27 ze zm.)?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 28 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 14/13...
I KZP 13/13

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 2 sierpnia 2013 r.
Data orzeczenia: 28 listopada 2013 r.

Czy podstawę prawną bezwzględnej kary pozbawienia wolności orzeczonej w wyroku łącznym, w wyniku połączenia kar tego rodzaju wymierzonych za zbiegające się przestępstwa z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania stanowi - w stanie prawnym obowiązyjącym od dnia 8 czerwca 2010 r. - przepis zawarty art. 89 § 1 k.k., czy też wprowadzony ustawą z dnia 5 listopda 2009 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy - Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 206, poz. 1589) art. 89 § 1a k.k.?

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r.

Po dniu 8 czerwca 2010 r. podstawę prawną wymierzenia w wyroku łącznym bezwzględnej kary pozbawienia wolności orzeczonej w wyniku połączenia kar pozbawienia wolności wymierzonych za zbiegające się przestępstwa z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania stanowi art. 85 k.k. w zw. z art. 89 § 1 k.k. w zw. z art. 89 § 1a k.k. Normy wynikające z powołanych przepisów mają także charakter materialnoprawny, wobec czego należy do nich odnosić reguły intertemporalne zawarte w art. 4 § 1 k.k.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 13/13...
I KZP 12/13

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 31 lipca 2013 r.
Data orzeczenia: 28 listopada 2013 r.

Czy przewidziana w art. 484 § 2 k.p.k. obligatoryjna zmiana trybu postępowania, z uproszczonego na zwyczajny powoduje, iż wskazane w ustawie warunki określające możliwość rozpoznania sprawy pod nieobecność oskarżonego, zaczynają obowiązywać od chwili zmiany trybu postępowania, czy też dotyczą one całego postępowania jurysdykcyjnego prowadzonego w tej sprawie?

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r.

Zawarty w art. 484 § 2 k.p.k. zwrot: „w dalszym ciągu” oznacza, że przewidziana w tym przepisie obligatoryjna zmiana trybu postępowania z uproszczonego na zwyczajny nie pozbawia skuteczności przeprowadzonych do tej chwili czynności procesowych i nie obliguje do ich powtórzenia, natomiast wywołują one tylko te konsekwencje procesowe, które są właściwe dla trybu zwyczajnego.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 12/13...
I KZP 11/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 16 lipca 2013 r.
Data orzeczenia: 28 listopada 2013 r.

Czy znamiona uporczywego niewpłacania podatku w terminie (art. 57 § 1 kks) może wypełniać jednorazowe zaniechanie zapłaty podatku w terminie, czy też uporczywość sprawcy przejawiać się może wyłącznie w powtarzających się, cyklicznych zachowaniach, polegających na zaniechaniu zapłaty podatku?

Dnia 28 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Na zaistnienie znamienia uporczywego niepłacenia podatku w terminie, będącego warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s., może wskazywać zarówno cykliczność zachowań podatnika, polegająca na umyślnym niestosowaniu się do wymogu terminowego płacenia podatku, jak i jednorazowe, ale długotrwałe zaniechanie przez niego uregulowania podatku płaconego jednorazowo, mające miejsce już po terminie płatności tego podatku, a więc gdy ma on uregulować go już jako zaległość podatkową, jeżeli zachowanie to wskazuje, że zamiarem podatnika w momencie upływu terminu płatności podatku było uporczywe jego niepłacenie, a więc odsunięcie uregulowania tego podatku na dłuższy okres.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 11/13...
I KZP 10/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 10 lipca 2013 r.
Data orzeczenia: 25 września 2013 r.

Czy użyte w treści art. 299 § 1 k.k. sformułowanie "środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości, pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego", oznacza, że przedmioty i prawa, które zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, a więc pochodzą bezpośrednio z tego czynu, nie mogą być przedmiotem wykonawczym przestępstwa "prania brudnych pieniędzy", a w konsekwencji również, w zasadniczej większości przypadków, sprawca przestępstwa źródłowego nie może dopuścić się występku z art. 299 § 1 k.k.?

Uzasadnienie wniosku

Sąd Najwyższy postanowił przekazać rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego powiększonemu składowi Sądu Najwyższego.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 10/13...
I KZP 9/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 27 czerwca 2013 r.
Data orzeczenia: 25 września 2013 r.

1. Jak należy rozumieć wyrażenie „czynności usługowe” zawarte w dyspozycji art. 115 § 13 pkt 4 k.k.?
2. Czy usługowy charakter czynności zostaje wyłączony przez ustawowe nadanie uprawnień do podejmowania działań wkraczających w konstytucyjnie chronione wolności i prawa jednostki?
3. Czy osoba uprawniona do kontroli biletów w rozumieniu art. 33a ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku – Prawo przewozowe (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1173), będąca pracownikiem samorządu terytorialnego, jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 k.k.?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 25 września 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Osoba uprawniona na podstawie art. 33a ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (t. jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 1173, z późn. zm.) do dokonywania kontroli dokumentów przewozu osób i bagażu w pojazdach publicznego transportu zbiorowego, w tym osoba będąca pracownikiem samorządu terytorialnego, nie jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 k.k.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 9/13...
I KZP 8/13

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 4 czerwca 2013 r.
Data orzeczenia: 25 września 2013 r.

Czy powołanie przez sąd, a w postępowaniu przygotowawczym przez prokuratora - na podstawie art. 202 § 3 k.p.k. - biegłego lekarza seksuologa do udziału w wydaniu opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego, w zakresie zaburzeń preferencji seksualnych, następuje z urzędu, czy wyłącznie na wniosek biegłych psychiatrów, o którym mowa w art. 202 § 2 k.p.k.?

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2013 r.

Powołanie przez sąd, a w postępowaniu przygotowawczym przez prokuratora – na podstawie art. 202 § 3 k.p.k. – biegłego lekarza seksuologa do udziału w wydaniu opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego, w zakresie zaburzeń preferencji seksualnych, nie wymaga wniosku biegłych lekarzy psychiatrów, o którym mowa w art. 202 § 2 k.p.k.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 8/13...
I KZP 7/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 13 maja 2013 r.
Data orzeczenia: 25 września 2013 r.

Czy samo tylko podjęcie - w ramach postępowania "in rem" prowadzonego w czasie obowiązywania kodeksu postępowania karnego z 1969 r., przed upływem terminu przedawnienia karalności przestępstwa określonego w art. 101 kk z 1997 r., przez uprawniony organ - czynności procesowych nakierowanych na ściganie danej osoby z powodu określonego przestępstwa, przy braku wydania przez prokuratora w toku takiego postępowania postanowienia o przedstawieniu podejrzanemu zarzutu w trybie art. 269 § 1 kpk z 1969 r., jest wystarczające do przyjęcia, że nastąpiło wówczas "wszczęcie postępowania przeciwko osobie", w rozumieniu art. 102 ustawy z dnia 06 czerwca 1997 r. Kodeks Karny Dz. U. z 1997, Nr 88, poz. 553.

Dnia 25 września 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Nie ma normatywnych podstaw, ani w Kodeksie postępowania karnego z 1969 r., ani też w aktualnie obowiązującym kodeksie postępowania karnego, do przyjęcia, że wszczęcie postępowania karnego przeciwko osobie następuje przed wydaniem postanowienia o przedstawieniu jej zarzutów albo przystąpieniem zgodnie z przepisami tych procedur, do przesłuchania jej w charakterze podejrzanego bez wydania takiego postanowienia. W szczególności nie wywołuje takiego skutku samo podjęcie czynności dowodowej ukierunkowanej na ściganie określonej osoby z powodu popełnienia przestępstwa.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 7/13...
I KZP 6/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 25 kwietnia 2013 r.
Data orzeczenia: 1 października 2013 r.

Czy brak pouczenia lub mylne pouczenie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o terminie wniesienia środka zaskarżenia, daje na podstawie art. 16 § 1 k.p.k. podstawę do uchylenia się przez samego pełnomocnika lub jego mocodawcę od ujemnych skutków procesowych uchybienia terminowi do wniesienia tegoż środka, poprzez żądanie przywrócenia terminu do jego wniesienia wskazując, iż niedotrzymanie terminu zawitego było od nich niezależne?

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2013 r.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nie może uchylić się od ujemnych konsekwencji procesowych zaniedbań wynikających z udzielenia mu mylnego pouczenia przez organ procesowy; w szczególności nie stanowi to przyczyny niezależnej od strony, uzasadniającej przywrócenie terminu zawitego.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 6/13...
I KZP 5/13

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 20 marca 2013 r.
Data orzeczenia: 25 września 2013 r.

Czy w postępowaniu apelacyjnym sąd kontrolujący wyrok wydany w trybie art. 343 kpk, uprawniony jest do dokonania zmiany orzeczenia sądu I instancji na zasadach ogólnych, z uwzględnieniem modyfikacji wynikającej z art. 434 § 3 kpk, czy też zmiana taka wymaga zgody stron porozumienia zawartego w trybie art. 335 kpk?

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2013 r.

Kontrolę instancyjną wyroku wydanego w trybie określonym w art. 343 k.p.k., poza modyfikacją wynikającą z art. 434 § 3 k.p.k., przeprowadza się na zasadach ogólnych.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 5/13...
I KZP 4/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 19 marca 2013 r.
Data orzeczenia: 20 czerwca 2013 r.

Czy zawarte w przepisie art. 182 § 2 k.k.w. określenie "organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie" oznacza, że brak decyzji tego organu stanowi przeszkodę do ustalenia, że środek ten był wykonywany?

Dnia 20 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Jeżeli sąd z obrazą art. 43 § 3 k.k. nie zobowiązał skazanego do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów, bieg okresu na który orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów rozpoczyna się z dniem uprawomocnienia się wyroku skazującego.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 4/13...
I KZP 3/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 22 lutego 2013 r.
Data orzeczenia: 20 czerwca 2013 r.

Czy po wejściu w życie znowelizowanych ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 240, poz. 1431) przepisów Kodeksu karnego wykonawczego i innych ustaw, nadal dla skutecznego zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary postanowienie o zarządzeniu wykonania tej kary winno zostać wydane w okresie próby lub w ciągu 6 miesięcy od jego zakończenia i w tym czasie się uprawomocnić, czy też termin z art. 75 § 4 kk jest zachowany, jeżeli w zakreślonych nim granicach czasowych, zapadnie postanowienie o zarządzeniu wykonania warunkowo zawieszonej kary?

Dnia 20 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Postanowienie o zarządzeniu wykonania kary wydane na podstawie art. 75 § 1, § 1a i § 2a k.k. staje się wykonalne z chwilą wydania przed upływem okresu wskazanego w art. 75 § 4 k.k., chyba że sąd wydający postanowienie albo sąd powołany do rozpoznania zażalenia wstrzyma jego wykonanie. W przypadku takiego wstrzymania wykonanie postanowienia może nastąpić dopiero po jego uprawomocnieniu przed upływem terminu do zarządzenia wykonania kary.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 3/13...
I KZP 2/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 5 lutego 2013 r.
Data orzeczenia: 20 czerwca 2013 r.

Czy opinia Komisji Psychiatrycznej do spraw środków zabezpieczających przy Ministrze Zdrowia wydana w oparciu o treść art. 201 § 2 k.k.w. jest opinią w rozumieniu art. 193 k.p.k., czy jest tylko czynnością administracyjną mającą na celu wyznaczenie jednostki leczniczej, która ma wykonywać konkretny środek zabezpieczający i czy za jej wydanie przysługuje wynagrodzenie?

Dnia 20 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Wskazanie w trybie art. 201 § 2 k.k.w. przez komisję psychiatryczną do spraw środków zabezpieczających przy Ministrze Zdrowia zamkniętego zakładu psychiatrycznego lub zakładu leczenia odwykowego, w którym będzie wykonywany środek zabezpieczający, stanowi realizację ustawowego obowiązku. Opinia Komisji, o której mowa w tym przepisie, nie jest opinią biegłego w rozumieniu art. 193 k.p.k. i dlatego nie przysługuje wynagrodzenie za jej sporządzenie.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 2/13...
I KZP 1/13

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 4 stycznia 2013 r.
Data orzeczenia: 27 lutego 2013 r.

Czy powaga rzeczy osądzonej o jakiej mowa w przepisie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. zachodzi tylko wtedy, gdy w pierwszym prawomocnym wyroku sąd przyjmie w orzeczeniu, że zachodzą przesłanki z art. 12 k.k., czy też także wtedy, gdy sąd nie przyjmie konstrukcji czynu ciągłego, mimo, że zachodzą przesłanki do jego przyjęcia, zaś czyn będący przedmiotem rozpoznania w drugim postępowaniu zakwalifikowany z art. 12 k.k. został popełniony, częściowo w okresie ustalonym wcześniejszym prawomocnym wyrokiem skazującym?

Dnia 27 lutego 2013 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Możliwość wystąpienia w trybie art. 441§1 k.p.k. z pytaniem prawnym, musi dotyczyć, zgodnie z dyspozycją tego przepisu, wyłonienia się zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy, nie zaś wyjaśnienia wątpliwości nasuwających się przy analizowaniu orzecznictwa Sądu Najwyższego.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 1/13...

Roczniki: