Zagadnienia prawne

Wydrukuj stronę

Zagadnienia prawne

Przejdź do wyboru roczników aktualności

Kryteria filtrowania

Zakres:: Izba Karna zmień na inny zakres
Rocznik:: 2014 zmień na inny rocznik

I KZP 28/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 30 grudnia 2014 r.
Data orzeczenia: 31 marca 2015 r.

Czy przedmiotem ochrony przepisu art. 62 § 2 k.k.s. oprócz wiarygodności wymienionych w nim szczególnych dla prawa podatkowego dokumentów, tj. faktur VAT i rachunków oraz rzetelności prowadzenia i dokumentowania zdarzeń gospodarczych jest obowiązek podatkowy i tym samym warunkiem odpowiedzialności za określony w nim występek karnoskarbowy jest ustalenie faktu narażenia na uszczuplenie należności Skarbu Państwa z tytułu podatku?

Czy samo wystawienie "pustej" faktury VAT przez osobę uprawnioną narusza obowiązek podatkowy?

Czy wystawienie"pustej" faktury VAT przez osobę uprawnioną narusza treść przepisu art. 62 § 2 k.k.s.?

Dnia 31 marca 2015 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Argumentacja przedstawiana w uzasadnieniach orzeczeń kasacyjnych związana jest nie tylko z okolicznościami rozstrzyganych spraw, ale i z konkretnymi zarzutami i wywodami autorów środków zaskarżenia; nie oznacza to, że poglądy wyrażane przez Sąd Najwyższy w sprawach kasacyjnych nie mają waloru bardziej uniwersalnego – walor taki mają, tyle że wymagają uważnej analizy pod kątem możliwości ich zastosowania w realiach innych spraw.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 28/14...
I KZP 27/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 24 grudnia 2014 r.
Data orzeczenia: 31 marca 2015 r.

1. Czy w sprawach o przestępstwa skarbowe polegające na narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej dopuszczalne jest zarządzenie kontroli i utrwalania rozmów telefonicznych w celu wykrycia i uzyskania dowodów dla toczącego się postępowania lub zapobieżenia popełnienia nowego przestępstwa skarbowego?

2. a w przypadku udzielenia odpowiedzi pozytywnej na pytanie pierwsze - Jaka wartość (znaczna czy duża) stanowi próg, od której dopuszczalne jest zarządzenie kontroli i utrwalania rozmów telefonicznych w sprawach o przestępstwa skarbowe?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 31 marca 2015 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Odpowiednie stosowanie art. 237 k.p.k. w sprawach o przestępstwa skarbowe, poprzez art. 113 § 1 k.k.s., oznacza, iż przepis art. 237 k.p.k. nie ma zastosowania do grup przestępstw wskazanych w art. 237 § 3 pkt 1-14 i 16 – 19 k.p.k., natomiast do przestępstw skarbowych da się odpowiednio zastosować art. 237 § 3 pkt 15 k.p.k., odnoszący się do grupy typów przestępstw dotyczących mienia znacznej wartości.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 27/14...
I KZP 26/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 23 października 2014 r.
Data orzeczenia: 29 stycznia 2015 r.

Czy art. 377 § 5 k.p.k. stanowi podstawę prowadzenia rozprawy przerwanej lub odroczonej w dalszym ciągu w sytuacji, gdy oskarżony, który dotychczas nie złożył wyjaśnień przed sądem, został o jej terminie zawiadomiony w trybie art. 133 § 1 i 2 k.p.k. i nie stawił się na tę rozprawę bez usprawiedliwienia?

SN na podstawie art. 441 § 2 k.p.k. postanowił przekazać rozstrzygnięcie tego zagadnienia powiększonemu składowi Sądu Najwyższego.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 26/14...
I KZP 25/14

Skład 3 sędziów
Data wpływu: 22 września 2014 r.
Data orzeczenia: 29 stycznia 2015 r.
Jak należy rozumieć wyrażenie "w związku z przesłuchaniem" zawarte w dyspozycji art. 171 § 5 pkt 2 k.p.k.?

Czy regulacja art. 171 § 5 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 171 § 7 k.p.k. dopuszcza przeprowadzenie i wykorzystanie w procesie karnym dowodu z ekspertyzy wariograficznej dotyczącej osoby, której przedstawiono zarzuty (podejrzany) lub którą postawiono w stan oskarżenia (oskarżony)?

Czy art. 199a k.p.k. stanowi samodzielną podstawę przeprowadzenia dowodu z ekspertyzy wariograficznej dotyczącej podejrzanego a nawet oskarżonego?

Jeżeli nie jest możliwe poddanie podejrzanego badaniu wariografem w oparciu o regulację art. 199a k.p.k., to czy podstawę wykonania badania i sporządzenia opinii przez biegłego może stanowić art. 192a § 2 k.p.k.?

Czy wnioski zawarte w ekspertyzie biegłego mogą zostać wykorzystane wyłącznie na poparcie stanowiska obrony, czy też mogą stanowić pełnowartościowy dowód potwierdzający tezy oskarżenia?

Uzasadnienie wniosku
Dnia 29 stycznia 2015 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Niedopuszczalne jest użycie wariografu w trakcie czynności przesłuchania. Użyte przez ustawodawcę w art. 171 § 5 ust 2 k.p.k. wyrażenie „w związku z przesłuchaniem” rozumieć należy w ten sposób, że omawiany zakaz dotyczy nie tylko samej czynności procesowej przesłuchania, ale również czynności pozostających w bezpośredniej relacji z przesłuchaniem.

Przepis art. 199a k.p.k. dotyczy postępowania karnego w fazie, w której toczy się ono przeciwko konkretnej osobie, a więc po przedstawieniu zarzutów, ze stadium postępowania sądowego włącznie. Przepis ten stanowić może podstawę przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, który stosuje środki techniczne mające na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu badanej osoby, a więc w czasie badania stosuje wariograf (poligraf). Warunki formalne przeprowadzenia takiego dowodu to: zgoda osoby badanej, brak bezpośredniego związku badania z czynnością przesłuchania badanej osoby (zakaz z art. 171 § 5 ust. 2 k.p.k.) i pouczenie badanej osoby o tym, że złożone wobec biegłego oświadczenia mogą stanowić dowód (wyłączenie stosowania art. 199 wobec oskarżonego).

Uzasadnienie
szczegóły dla sygnatury I KZP 25/14...
I KZP 24/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 11 sierpnia 2014 r.
Data orzeczenia: 29 stycznia 2015 r.

1. Czy przedmiotem przestępstwa z art. 286 § 1 kodeksu karnego, mogą być świadczenia wynikające z transakcji o charakterze przestępczym lub świadczenia niegodziwe, w rozumieniu art. 412 kc?
2. Czy ustalenie, że pochodząca z przestępstwa korzyść majątkowa jego sprawcy, ma jednocześnie charakter świadczenia świadomie spełnionego przez pokrzywdzonego w zamian za dokonanie czynu zabronionego przez ustawę lub w celu niegodziwym, aktualizuje obowiązek obligatoryjnego orzeczenia jej przepadku na podstawie art. 45 § 1 kk, czy też zgodnie ze zdaniem drugim tego przepisu, wskazującym, że "Przepadku nie orzeka się w całości lub w części, jeżeli korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi" - oznacza to konieczność zastosowania tu przepisu art. 46 § 1 kk?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 29 stycznia 2015 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Przepis art. 286 § 1 k.k. nie zawiera ograniczenia przewidzianego nim skutku oszustwa jedynie do "niekorzystnego rozporządzenia mieniem” wykonanego „w celu godziwym”, czy ogólniej – do „rozporządzenia niekorzystnego” i „godziwego”.

Dobrem prawnym chronionym przepisem art. 230 § 1 k.k. jest działalność określonych instytucji publicznych, związana z ich prawidłowym, budzącym autorytet i zaufanie obywateli, bezinteresownym funkcjonowaniem – a więc nie indywidualnie określony ważny interes prywatny, nawet chroniony dodatkowo, lecz rodzajowo odmienne dobro ogólne; nie może być zatem mowy o bezpośrednim naruszeniu lub zagrożeniu żadnego dobra osoby zainteresowanej, wobec której sprawca, w zamian za korzyść lub jej obietnicę, podejmuje się przy użyciu wpływów pośrednictwa w załatwieniu sprawy we wspomnianej instytucji.

Sam tylko stan pokrzywdzenia przestępstwem oszustwa z art. 286 § 1 k.k. nie stanowi wystarczającego tytułu uprawniającego do zwrotu przedmiotu rozporządzenia mieniem (naprawienia szkody), gdy to rozporządzenie polega na świadomym i dobrowolnym spełnieniu świadczenia w zamian za popełnienie przestępstwa płatnej protekcji, określonego w art. 230 § 1 k.k.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 24/14...
I KZP 23/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 30 czerwca 2014 r.
Data orzeczenia: 30 października 2014 r.

Czy dla realizacji odmiany paserstwa akcyzowego w postaci nabycia (art. 65 § 1 kks w zw. z art. 65 § 4 kks) konieczne jest objęcie we władztwo fizyczne (apprehensio) wyrobu akcyzowego przez nabywcę?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 30 października 2014 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Pojęcie "nabywa" użyte w art. 65§1 k.k.s. powinno być rozumiane zgodnie z jego znaczeniem w języku ogólnym. Będzie ono obejmować swoim zakresem każde uzyskanie przez sprawcę faktycznego władztwa nad wyrobami akcyzowymi wymienionymi w tym przepisie.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 23/14...
I KZP 22/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 28 czerwca 2014 r.
Data orzeczenia: 30 października 2014 r.

Co oznacza odpowiednie stosowanie przepisu o postępowaniu zwyczajnym przed sądem pierwszej instancji (art. 574 k.p.k.) dla określania składu orzekającego na rozprawie głównej w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego obejmującym skazanie za przestępstwo za które przepis sankcyjny przewiduje karę dożywotniego pozbawienia wolności?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 30 października 2014 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Sąd pierwszej instancji orzeka na rozprawie w przedmiocie wydania wyroku łącznego w składzie jednego sędziego (art. 28§1 k.p.k.) lub, gdy sprawa jest szczególnie zawiła, w składzie trzech sędziów (art. 28§3 k.p.k.).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 22/14...
I KZP 21/14

Skład Izba Karna

Data wpływu: 26 czerwca 2014 r.
Data orzeczenia: 28 października 2015 r.

Czy w postępowaniu kasacyjnym dopuszczalne jest uchylenie zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w części, w jakiej nie zawiera ono rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego, którego zastosowanie było obligatoryjne?

Postanowienie SN w sprawie sygn. akt I KZP 13/14

Uchwała pełnego składu Izby Karnej Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2015 r.

W postępowaniu kasacyjnym jest dopuszczalne uchylenie zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w części, w jakiej nie zawiera ono rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego, którego zastosowanie było obligatoryjne.

Przejdź do bazy orzeczeń

szczegóły dla sygnatury I KZP 21/14...
I KZP 20/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 23 czerwca 2014 r.
Data orzeczenia: 30 września 2014 r.

Czy z treści artykułu 91 § 3 kk wynika nakaz orzekania w wyroku łącznym jednej kary w miejsce kar prawomocnie orzeczonych w dwóch lub więcej wyrokach za przestępstwa należące do określonego w art. 91 § 1 kk ciągu przestępstw czy też przepis ten wyznacza jedynie górną granicę orzekanej w wyroku łącznym kary, łączącej kary wymierzone w różnych wyrokach za przestępstwa należące do ciągu przestępstw?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r.

Kara orzekana wyrokiem łącznym na podstawie art. 91 § 3 k.k. w sytuacji, gdy sprawca został skazany dwoma lub więcej wyrokami za przestępstwa należące do ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 k.k., jest karą łączną, której podstawę stanowią kary z osobna wymierzone za te przestępstwa. Dolną granicą tej kary jest najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, a górną – suma tych kar, która jednak nie może przekroczyć górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, przewidzianego w przepisie, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 20/14...
I KZP 19/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 13 czerwca 2014 r.
Data orzeczenia: 30 października 2014 r.

1. Jak należy rozumieć wyrażenia "inny organ państwowy" oraz "inna instytucja państwowa" zawarte w art. 115 § 13 pkt. 4 i 6 k.k., jaki jest wzajemny zakres obu tych pojęć;

2. Czy Przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej powołanej Ustawą z dnia 9 czerwca 2006 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. 2006 r. Nr 104 poz. 711) jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 k.k.?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 30 października 2014 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Jeśli umorzono postępowanie przygotowawcze z powodu braku znamion czynu zabronionego w czynie o kumulatywnej kwalifikacji prawnej, stanowiącym przedmiot tego postępowania (art. 17§1 pkt 2 k.p.k.), to uwzględnienie zarzutu naruszenia prawa materialnego zawartego w zażaleniu na postanowienie o umorzeniu, przesądzi o treści rozstrzygnięcia w postępowaniu odwoławczym wtedy tylko, gdy zarzut dotyczy znamion typizujących przestępstwo, którego termin przedawnienia nie upłynął.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 19/14...
I KZP 18/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 9 czerwca 2014 r.
Data orzeczenia: 30 września 2014 r.

Czy przepis art. 180d ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo Telekomunikacyjne [Dz. U. z 2004 r. poz.1800 ze zm.] stosuje się do informacji z zakresu usługi poczty elektronicznej, gdy podstawą udzielenia informacji jest art. 18 ust. 6 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną [t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1422]?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r.

Przepis art. 180d ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 243) ma zastosowanie do danych związanych z usługą przekazywania poczty elektronicznej przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Nie ma natomiast zastosowania do udzielania przez usługodawcę organom państwa na potrzeby prowadzonych przez nie postępowań danych w zakresie określonym art. 18 ust. 6 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 1422), a dotyczących samej usługi świadczonej drogą elektroniczną. Do kosztów opracowania tych danych stosuje się art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 k.p.k.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 18/14...
I KZP 17/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 6 czerwca 2014 r.
Data orzeczenia: 30 września 2014 r.

Czy użyte w art. 339 § 5 k.p.k. w zw. z art. 464 § 1 k.p.k. sformułowanie: "Strony, obrońcy i pełnomocnicy mogą wziąć udział w posiedzeniach wymienionych w (..) § 3 pkt 6" w odniesieniu do posiedzeń sądu odwoławczego w przedmiocie rozpoznania zażalenia na zabezpieczenie majątkowe oznacza: "mają prawo wziąć udział" w posiedzeniach wymienionych art. 339 § 3 pkt 6 k.p.k., stosownie do unormowania zawartego w przepisie art. 96 § 1 k.p.k. czy też oznacza: "mają one prawo wziąć udział w posiedzeniu, jeżeli się stawią" w rozumieniu przepisu art. 96 § 2 k.p.k.?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 30 września 2014 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Zawarte w art. 339 § 5 k.p.k. sformułowanie „strony, obrońcy i pełnomocnicy mogą wziąć udział w posiedzeniach wymienionych w § 1 oraz w § 3 pkt 1, 2 i 6” oznacza, że wymienieni uczestnicy postępowania mają prawo do udziału w tych posiedzeniach z uwagi na to, że „ustawa tak stanowi” (art. 96 § 1 k.p.k.). Zaskarżenie orzeczenia wydanego przez organ pierwszej instancji, zgodnie z art. 464 § 1 k.p.k. rodzi ich uprawnienie do udziału w posiedzeniu sądu odwoławczego.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 17/14...
I KZP 16/14

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 7 maja 2014 r.
Data orzeczenia: 30 września 2014 r.

Czy wobec treści art. 129b ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (j.t. Dz. U z 2012, poz. 1137), po zmianie art. 17§3 k.p.w., z dniem 31 grudnia 2010r. straż gminna (miejska) uzyskała uprawnienie oskarżyciela publicznego w ujawnionych w trakcie prowadzenia czynności wyjaśniających sprawach o wykroczenie z art. 96§3 k.w.?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r.

Na podstawie przepisu art. 17 § 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 395 ze zm.), w brzmieniu po nowelizacji ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 225, poz. 1466), straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń.

Uzasadnienie

Sąd Najwyższy postanowił nadać uchwale moc zasady prawnej

szczegóły dla sygnatury I KZP 16/14...
I KZP 15/14

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 25 kwietnia 2014 r.
Data orzeczenia: 30 września 2014 r.

Czy warunkiem uznania wydatków za niezbędne w rozumieniu § 19 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 461) w przypadku realizacji czynności poza miejscem zamieszkania lub siedzibą obrońcy z urzędu jest złożenie wniosku o wyznaczenie innego obrońcy o jakim stanowi art. 84 § 2 zd. 2 k.p.k. i jego nieuwzględnienie, czy też złożenie takiego wniosku nie jest wymagane?

Wniosek Prokuratora Generalnego

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r.

Złożenie przez adwokata wyznaczonego obrońcą z urzędu wniosku o wyznaczenie innego obrońcy dla dokonania czynności, jeśli należałoby jej dokonać poza siedzibą lub miejscem zamieszkania dotychczasowego obrońcy (art. 84 § 2 zd. 2 k.p.k.), i jego nieuwzględnienie nie jest warunkiem uznania wydatków, poniesionych przez obrońcę przy wykonywaniu tej czynności, za „niezbędne” w rozumieniu § 19 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 461).

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 15/14...
I KZP 13/14

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 7 kwietnia 2014 r.
Data orzeczenia: 26 czerwca 2014 r.

Czy w postępowaniu kasacyjnym dopuszczalne jest uchylenie zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w części, w jakiej nie zawiera ono rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego, którego zastosowanie było obligatoryjne?

Wniosek Pierwszego Prezesa SN

Sąd Najwyższy w składzie 7 sędziów SN w dniu 26 czerwca 2014 r. postanowił na podstawie art. 61 § 2 ustawy o Sądzie Najwyższym przedstawić wniosek składowi Izby Karnej Sądu Najwyższego.

Uzasadnienie postanowienia

szczegóły dla sygnatury I KZP 13/14...
I KZP 14/14

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 7 kwietnia 2014 r.
Data orzeczenia: 26 czerwca 2014 r.

Czy »potrzeba« wznowienia postępowania, o której mowa w art. 540 § 3 k.p.k., może dotyczyć jedynie postępowania w sprawie, do której odnosi się rozstrzygnięcie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka o naruszeniu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, czy również innych postępowań karnych, w których zaistniało naruszenie postanowień Konwencji podobne do stwierdzonego w orzeczeniu tego Trybunału wydanym przeciwko Polsce?

Wniosek Pierwszego Prezesa SN

Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2014 r.

"Potrzeba" wznowienia postępowania, o której mowa w art. 540 § 3 k.p.k., może dotyczyć nie tylko postępowania w sprawie, do której odnosi się rozstrzygnięcie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka o naruszeniu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, ale także do innych postępowań karnych, w których zaistniało naruszenie postanowień Konwencji tożsame w układzie okoliczności faktycznoprawnych do stwierdzonego w orzeczeniu tego Trybunału wydanym przeciwko Polsce

Uchwała została podjęta przy jednym zdaniu odrębnym.

Uzasadnienie uchwały SN i zdania odrębnego.

szczegóły dla sygnatury I KZP 14/14...
I KZP 12/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 27 marca 2014 r.
Data orzeczenia: 30 września 2014 r.

Czy po zmianie art. 17 § 3 kpw od 31 grudnia 2010 roku straże gminne posiadają uprawnienie oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 kw ujawnione w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r.

Sąd Najwyższy uchwalił udzielić odpowiedzi jak w pkt 1. uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r. w sprawie o sygn. akt I KZP 16/14.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 12/14...
I KZP 11/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 26 marca 2014 r.
Data orzeczenia: 30 września 2014 r.

Czy Straż gminna (miejska) jest uprawniona do złożenia wniosku o ukaranie za wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w sytuacji, gdy w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniła popełnienie tegoż wykroczenia prez właściciela lub posiadacza pojazdu?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r.

Sąd Najwyższy uchwalił udzielić odpowiedzi jak w pkt 1. uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r. w sprawie o sygn. akt I KZP 16/14.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 11/14...
I KZP 10/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 24 marca 2014 r.
Data orzeczenia: 30 września 2014 r.

Czy zwrot "w tym w trakcie prowadzenia czynności wyjaśniających", wprowadzony art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 października 2010 r. (Dz. U. Nr 225 poz. 1466) do przepisu art. 17 § 3 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, może upoważnić straż gminną (miejską) do wykonywania uprawnień oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r.

Sąd Najwyższy uchwalił udzielić odpowiedzi jak w pkt 1. uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r. w sprawie o sygn. akt I KZP 16/14.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 10/14...
I KZP 9/14

Skład 7 sędziów

Data wpływu: 20 marca 2014 r.
Data orzeczenia: 26 czerwca 2014 r.

Czy sąd stosujący tymczasowe aresztowanie w ramach procedury wykonywania Europejskiego Nakazu Aresztowania jest uprawniony do badania, czy zachodzi przesłanka ogólna stosowania środka zapobiegawczego, o której mowa w art. 249 § 1 k.p.k., czy też samo wydanie ENA należy uznać za wystarczające uprawdopodobnienie zarzutu popełnienia przestępstwa (art. 249 § 1 k.p.k.) rodzące po stronie organu sądowego państwa wykonania ENA obowiązek zastosowania tymczasowego aresztowania z wyłączeniem stosowania art. 249 § 1 k.p.k.?

Wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich

Dnia 26 czerwca 2014 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Przy rozstrzyganiu wniosku prokuratora o zastosowanie na podstawie art. 607k § 3 k.p.k. tymczasowego aresztowania wobec osoby ściganej w trybie ENA w celu przeprowadzenia przeciwko niej na terenie innego państwa członkowskiego UE postępowania karnego, sąd nie bada podstawy dowodowej nakazu. Samoistna podstawa stosowania tymczasowego aresztowania w tym postępowaniu została określona w wymienionym przepisie, stanowiącym lex specialis względem art. 249 § 1 k.p.k. in fine. Na rozstrzygnięcie w przedmiocie wniosku o orzeczenie tymczasowego aresztowania wobec osoby ściganej może jednak mieć wpływ wystąpienie w konkretnej sprawie ustawowych przesłanek odmowy wykonania nakazu, w tym określonej w art. 607p § 1 pkt 5 k.p.k., zakazującej jego wykonania, jeżeli naruszałoby to prawa i wolności człowieka i obywatela.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 9/14...
I KZP 8/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 6 marca 2014 r.
Data orzeczenia: 26 czerwca 2014 r.

Czy przedmiotem ochrony art. 291 § 1 kk jest własność, a w konsekwencji czy właściciel jest podmiotem bezpośrednio pokrzywdzonym przestępstwem paserstwa?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2014 r.

Przedmiotem ochrony przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. – w pewnych sytuacjach, wynikających z okoliczności danej sprawy – jest własność (lub inne prawa majątkowe), a właściciel rzeczy (dysponent prawa majątkowego) może być podmiotem bezpośrednio pokrzywdzonym przestępstwem paserstwa umyślnego.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 8/14...
I KZP 7/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 28 lutego 2014 r.
Data orzeczenia: 26 czerwca 2014 r.

Czy użyte w art. 82 § 1 kk określenie "nie odwołano warunkowego zwolnienia" odnosi się do sytuacji, gdy w okresie 6 miesięcy po upływie okresu próby nie wydano prawomocnego, czy też nieprawomocnego postanowienia o odwołaniu warunkowego zwolnienia?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2014 r.

Użyte w art. 82 § 1 k.k. wyrażenie "nie odwołano warunkowego zwolnienia" odnosi się do sytuacji, gdy w okresie próby i w ciągu 6 miesięcy od jej zakończenia nie wydano prawomocnego postanowienia sądu w tym przedmiocie.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 7/14...
I KZP 6/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 13 lutego 2014 r.
Data orzeczenia: 30 kwietnia 2014 r.

Czy wobec braku uwzględnienia w art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępownia karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2013.1247) reguł zamiany kary ograniczenia wolności orzeczonej wobec sprawcy przestępstwa podlegającego kontrawencjonalizacji w sytuacji, gdy odpowiedni przepis kodeksu wykroczeń w sankcji nie przewiduje takiego rodzaju kary postępowanie dotyczące zamiany, jak i wykonawcze, należy umorzyć, czy też orzeczona kara ograniczenia wolności powinna być zamieniona na karę przewidzianą za wykroczenie, ze zmianą rodzaju kary?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 30 kwietnia 2014 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Wobec braku w art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) reguł zamiany kary ograniczenia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem skazującym za przestępstwo, które według tej ustawy stanowi wykroczenie, gdy odpowiedni przepis Kodeksu wykroczeń za dany czyn nie przewiduje takiej kary, orzeczona kara ograniczenia wolności nie może być zamieniona na inną karę przewidzianą za to wykroczenie. W konsekwencji prowadzi to do umorzenia postępowania wykonawczego w zakresie orzeczonej kary ograniczenia wolności.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 6/14...
I KZP 5/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 3 lutego 2014 r.
Data orzeczenia: 30 kwietnia 2014 r.

Czy zawarte w art. 50 ust 2 ustawy z dnia 27 września 2013r o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013r, poz. 1247) określenie "górna granica ustawowego zagrożenia przewidziana za ten czyn" odnosi się wyłącznie do zagrożenia przewidzianego w sankcji przepisu określającego dany typ wykroczenia, czy też należy go odnosić do górnej ustawowej granicy danego rodzaju kary przewidzianej w Kodeksie wykroczeń?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 30 kwietnia 2014 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Zawarte w art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) określenie „górna granica ustawowego zagrożenia przewidziana za ten czyn” odnosi się do zagrożenia przewidzianego w sankcji przepisu określającego dany typ wykroczenia, a nie do górnej ustawowej granicy danego rodzaju kary przewidzianej w Kodeksie wykroczeń.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 5/14...
I KZP 4/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 20 stycznia 2014 r.
Data orzeczenia: 30 kwietnia 2014 r.

Czy na postanowienie sądu I instancji wydane na podstawie art. 50 ust.1 ustawy z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 25 października 2013 roku poz. 1247) przysługuje zażalenie?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2014 r.

Na postanowienie w przedmiocie zastosowania art. 50 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) przysługuje zażalenie per analogiam do art. 420 § 4 k.p.k.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 4/14...
I KZP 3/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 17 stycznia 2014 r.
Data orzeczenia: 30 kwietnia 2014 r.

Czy użyty w art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy -Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) termin "orzeczona kara podlegająca wykonaniu" odnosi się do każdej jednostkowej, bezwarunkowej, nie wykonanej jeszcze kary orzeczonej za konkretny czyn, który w następstwie zmiany ustawy stał się wykroczeniem, czy też wymieniony warunek wyłącza zastosowanie tego przepisu w sytuacji gdy owa kara jednostkowa została pochłonięta przez karę łączną, orzeczoną w związku z wystąpieniem realnego zbiegu przestępstw?

Uzasadnienie wniosku

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2014 r.

Przepis art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) ma zastosowanie także w sytuacji orzeczenia podlegającej wykonaniu kary łącznej, obejmującej karę pozbawienia wolności wymierzoną za przestępstwo, stanowiące według tej ustawy wykroczenie.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 3/14...
I KZP 2/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 13 stycznia 2014 r.
Data orzeczenia: 27 marca 2014 r.

Czy dla odpowiedzialności z art. 245 kk, w sytuacji, w której sprawca w celu wywarcia wpływu na świadka używa groźby bezprawnej w postaci groźby karalnej określonej w art. 190 § 1 kk konieczne jest ustalenie, że groźba wzbudza uzasadnioną obawę, że będzie spełniona?

Uzasadnienie wniosku

Dnia 27 marca 2014 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Przepis art. 245 k.k. posługuje się znamieniem groźby bezprawnej w rozumieniu definicji zawartej w art. 115 § 12 k.k., która nie zawiera wyrażonego wprost wymagania, aby każde z wymienionych tam zachowań wywołało w zagrożonym uzasadnioną obawę spełnienia groźby; natomiast ten ostatni skutek, ustawodawca związał – i to pośrednio – z postacią groźby opisaną w art. 190 k.k.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 2/14...
I KZP 1/14

Skład 3 sędziów

Data wpływu: 9 stycznia 2014 r.
Data orzeczenia: 27 marca 2014 r.

Czy w przypadku doznania przez pokrzywdzonych w jednym zdarzeniu drogowym obrażeń naruszających prawidłowe czynności ciała na okres powyżej i poniżej 7 dni należy wyodrębnić zachowanie sprawcy w części dotyczącej pokrzywdzonych z obrażeniami poniżej 7 dni i uznać je za wykroczenie z art. 86 §1 k.w., a w konsekwencji wszcząć postępowanie o to wykroczenie, czy też w opisie zarzutu z art. 177 § 1 bądź § 2 k.k. oprócz pokrzywdzonych z obrażeniami powyżej 7 dni ujęci być powinni także pokrzywdzeni z obrażeniami poniżej 7 dni, gdyż również ich dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone tym samym zdarzeniem faktycznym?

Dnia 27 marca 2014 r. Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały

TEZA: Przestępstwo określone w art. 177 § 1 lub § 2 k.k., popełnione na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, w następstwie którego inna osoba - niebędąca pokrzywdzonym tym przestępstwem - odniosła obrażenia powodujące naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni albo poniosła szkodę w mieniu, zgodnie z art. 10 § 1 k.w., stanowi jednocześnie wykroczenie określone w art. 86 § 1 k.w.

Uzasadnienie

szczegóły dla sygnatury I KZP 1/14...

Roczniki: